تنبیه زمانی می تواند به نتیجه مثبتی در کودک منجر شود که با روش درست اعمال شود؛ چون در غیر این صورت می تواند باعث آسیب روانی در کودک باشد. 

روش های تنبیه کودک

از کلام استفاده کنید. رو به روی کودک بنشینید و مستقیم در چشم های او نگاه کنید. داد نزنید، بلکه با صدایی جدی و محکم به او بگویید کاری را که انجام داده است، دوست نداشتید. حتما به کار زشت کودک اشاره کنید نه اینکه خود  او را مورد سرزنش و توهین قرار دهید؛ بسیار مهم است که در تنبیه کودکان به کودک ابراز علاقه هم بکنید تا کودک بداند این رفتار نادرست باعث نشده که محبت شما به او کم شود. به عنوان مثال با حالت جدی و ناراحت به کودک خود بگویید: با اینکه خیلی دوستت دارم ولی این کارت رو دوست ندارم، تو خیلی بچه خوبی هستی ولی این کاری که کردی اصلا خوب نیست. سعی کنید این قدر رابطه عاطفی عمیقی با کودک داشته باشید که لحن سرد و رسمی شما برای کودکتان از هر تنبیهی بدتر باشد. والدینی که با کودکشان بسیار  رابطه صمیمی دارند وقتی می خواهند کودک را متوجه رفتار اشتباه شان کنند، لحن کلام شان را سرد و رسمی می کنند، مثلا اگر شما همیشه کودکتان را با عناوینی مثل پسرم، علی جان، علی آقا و ... خطاب کنید، وقتی خیلی رسمی می گویید، علی، کودک متوجه می شود که مادر از دست او ناراحت است که از پیشوند یا پسوند استفاده نکرده. 
از سکوت تربیتی استفاده کنید. سکوت تربیتی باید متناسب سن کودک انتخاب شود و بیشتر از حد و زمان تحمل او نباشد. معمولا برای این کار یک جای مشخص را در نظر می گیرند که کودک را برای دقایقی در آنجا قرار می دهند و بعد از توضیح دلیل اینکه چرا آنجاست، او را مدت معینی در این مکان نگه می دارند. تعیین زمان را به ازای سن کودک در نظر می گیریم، یک کودک چهارساله چهار دقیقه باید در محل مشخص شده بماند؛ مثلا روی صندلی بنشیند و اگر آن مکان از قبل از تمام شدن زمان در نظر گرفته شده ترک کرد، دوباره او را به سر جایش برگردانید. گاهی این عدد را با اضافه کردن عدد یک به سن کودک نیز می توان انتخاب کرد؛ مثلا برای کودک پنج ساله شش دقیقه؛ ولی این زمان را بیشتر از این طولانی نکنید.