مهمترین عامل پیوند و ثبات زندگی حیوانات که موجب می شود مشکلات زناشویی نداشته باشند، همانا تمکین در برابر قوانین طبیعت است. تمکین جنس ماده از نر و پذیرش مدیریت خانواده توسط این جنس نیز جزوی از همین قوانین هست که زناشویی آنها را این چنین باثبات و تزلزل ناپذیر نموده است. دانشمندان آزمایش های جالبی را در مورد تاثیر احساس امنیت و وابستگی حیواناتی مثل خرگوش، آهو، مرغ و غیره انجام داده و ثابت شده است که حیوانات ماده بدون حضور جنس نر، حتی هنگامی که تعدادشان زیاد است، هورمون های اضطراب مانند کورتیزول و نورااپی نفرین بیشتری ترشح می کنند و در درازمدت دچار اختلالات هورمونی، جسمی و روحی شده؛ حتی میزان تخم گذاری یا شیردهی آنها کمتر و رفتارهایشان غیرعادی می گردد، اینجاست که اهمیت تعلق و تمکین روشن می شود. در مورد انسان اصل تمکین امری دوطرفه بوده و از نظر عرفی و قانونی وظایفی را برای هر دو طرف تعریف کرده و صرفا در تمکین جنسی زن خلاصه نمی شود؛ یعنی مرد موظف است در حد توان و عرف اجتماعی، رفاه، آسایش و امنیت زن را فراهم نموده و حقوق انسانی او را رعایت کرده و در برابر آنها پاسخگو باشد و متقابلا زن نیز در امور اخلاقی و جنسی تابع مرد باشد ( البته نه کورکورانه و ظلم محور) تا زندگی توسط مدیریتی واحد اداره شده و دچارتشتت و دو گانگی که  امروزه شاهد آن هستیم نشود. گرچه در روش های سنتی حقوق زن عملا نادیده گرفته می شد، ولی حفظ مردانگی مرد و تمکین زن موجب پایداری ازدواج ها بوده است؛ اما پس از نهضت فمینیستی و خوانش غلط از برابری حقوق مدنی زن که قرن ها پایمال شده بود، موجب شد که نقش طبیعی هر یک از آنها دچار اختلال شده و نتیجه آن بر هم خوردن تعادل طبیعت، ناپایداری ازدواج ها و افزایش ناسازگاری و طلاق گردد.