مقاومت به انسولین اصطلاحی است که زیاد به گوشمان می خورد، اما واقعا معنای آن چیست؟ از قرار معلوم، مقاومت به انسولین یعنی سلول ها- قبل از همه، سلول های عضلانی- دیگر به سیگنال های انسولین گوش نمی دهند. اما راه دیگری هم برای تجسم این وضعیت وجود دارد و آن اینکه سلول ها را چون بادکنک هایی تصور کنیم که در صورت ورود هوای زیاد می ترکند. این بادکنک ها به حدی منبسط می شوند که وارد ساختن هوای زیاد بدان ها رفته رفته دشوارتر می شود و هرچه می گذرد باید سخت تر در آنها دمید. اینجاست که انسولین برای تسهیل فرایند دمیدن هوا به درون بادکنک وارد صحنه می شود. لوزالمعده شروع به ترشح بیشتر انسولین می کند تا بتواند گلوکز اضافی را از جریان خون خارج سازد و آن را به درون سلول ها بفرستد. این ترفند تا مدتی کارساز است و سطوح گلوکز جریان خون را در حد طبیعی نگه می دارد. اما در نهایت، به محدوده ای می رسید که در آن دیگر بادکنک ها (سلول ها) نمی تونند هوای (گلوکز) بیشتری بپذیرند. این همان زمانی است که آزمایش خون مرسوم مشکل را نشان می دهد، چرا که گلوکز خون ناشتا شروع به افزایش کرده است. این یعنی شما سطح انسولین و گلوکز خون بالایی دارید و سلول های شما دروازه های ورودی گلوکز خود را بسته اند. اگر همه چیز به همین منوال ادامه یابد، لوزالمعده، خسته می شود و کمتر قادر است پاسخ تولید انسولین را داشته باشد. درست حدس زدید، با افزایش چربی در خود لوزالعمده، وضع بدتر هم می شود. شما می توانید در اینجا شکل گیری یک چرخه باطل را ببینید: سرریز چربی سبب ساز شروع مقاومت به انسولین می شود، همین وضع به خودی خود تجمع بیشتر چربی را در پی می آورد و در نهایت توانایی ما را برای ذخیره سازی کالری های دیگری به غیر از چربی مختل می کند. بسیاری از هورمون های دیگر در پدیدآیی و توزیع چربی دخیل اند، ازجمله تستوسترون، استروژن، لیپاز حساس به هورمون و کورتیزول. در این میان، کورتیزول بسیار نیرومند است و با کاهش چربی زیرپوستی ( که اغلب سودمند است) و جایگزین آن با چربی احشایی مضرتر تاثیری دوسویه بر جای می گذارد. همین وضع یکی از عللی است که نشان می دهد چرا سطوح فشار روانی و خواب، یعنی دو عامل اثرگذار بر ترشح کورتیزول، بر سوخت و ساز بدن هم تاثیر می گذارند. با این همه، ظاهرا تا جایی که موضوع تجمع چربی در میان است، هورمون انسولین نیرومندترین است، زیرا به مانند یک دروازه ای یک طرفه عمل می کند و به چربی اجازه می دهد تا وارد سلول شود و در عین حال، آزادسازی انرژی از سوی سلول های چربی را ( از طریق فرایندی به نام لیپولیز) مختل می کند. تمرکز انسولین تماما معطوف به ذخیره سازی چربی است نه استفاده از آن. با افزایش مزمن انسولین، مشکلات بیشتری پدیدار می شوند. اضافه وزن و در نهایت، چاقی تنها یکی از نشانه های بیماری معروف به هایپرانسولنی ( افزایش بیش از حد انسولین) است. خوب است بدانیم انسولین یک هورمون سیگنال دهنده رشدی نیرومند نیز محسوب می شود که می تواند به بروز توامان تصلب شرایین و سرطان یاری رساند. ضمنا هنگامی که مقاومت به انسولین کلید می خورد، یعنی قطار ما مستقیم به سوی ایستگاه دیابت نوع ۲ و پیامدهای ناخوشایند آن در حال حرکت است.