براساس يکي از نظريات، صدساله ها عمري بلند دارند، چون داراي ژن هاي خاصي اند که با پيشگيري يا به تاخير انداختن بيماري هاي قلبي عروقي و سرطان و نيز حفظ کارايي شناختي، چند دهه پس از زماني که افراد معمولي اين کارايي ها را از دست مي دهند، از آنان در برابر نقايص ژنوم معمولي ما محافظت به عمل مي آورند. يکي از نيرومندترين ژن هاي منفرد تاکنون کشف شده، به سوخت و ساز کلسترول، سوخت و ساز گلوکز و خطر ابتلا به بيماري آلزايمر مرتبط است. شايد نام اين ژن به گوشتان خورده باشد. اين ژن به سبب تاثيرات شناخته شده اش بر خطر ابتلا به بيماري آلزايمر،Apoe خوانده مي شود Apoe نام پروتئيني با همين نام ( Apoe e) است که در انتقال و فرآوري کلسترول نقش دارد.Apoe در به تاخير انداختن بروز بيماري آلزايمر نقش ايفا مي کند. Apoe نقش مهمي در جا به جايي کلسترول در بدن و به وي‍ژه مغز بازي مي کند. Apoe تاثير زيادي بر سوخت و ساز گلوکز دارد. همبستگي نيرومند ميان Apoe با طول عمر حاکي از آن است که بايد تلاش هايمان را بر سلامت شناختي متمرکز کنيم و توجه وي‍ژه اي به مسائل مربوط به کلسترول و ليپوپروتئين ها ( ذرات حامل پروتئين ها) و نيز سوخت و ساز گلوکز معطوف سازيم.
پژوهشگران دو ژن مرتبط با کلسترول ديگر با نام ها ي ستپ و آپوسي را هم شناسايي کرده اند که با طول عمر بسيار بلند همبستگي دارند ( و شايد توضيح دهند که چرا صدساله ها به ندرت بر اثر بيماري قلبي مي ميرند). طي مطالعات متعدد بر صدساله هاي سرتاسر جهان، يکي ديگر از ژن هاي احتمالي طول عمر شناسايي شده است فوکسو نام دارد. در سال ۲۰۰۸ برادلي ويلکاکس و همکارانش از دانشگاه هاوايي گزارش دادند که تجزيه و تحليل ژنتيکي شرکت کنندگان يک مطالعه بلندمدت در باب سلامتي و طول عمر در مردان ژاپني تبار اهالي هاوايي سه اسنيپ (يا نوع) فوکسو ۳ را شناسايي کرده است که به شدت با پيري توام با سلامتي و طول عمر مرتبط اند. از آن زمان تاکنون چند مطالعه بلندمدت ديگر هم نشان داده اند که جمعيت هاي پرعمر، از قبيل کاليفرنيايي ها، نيوانگلندي ها، دانمارکي ها، آلماني ها، ايتاليايي ها، فرانسوي ها، چيني ها و يهوديان اشکنازي آمريکايي، از جهش هاي فوکسو ۳ برخوردارند. بدين ترتيب فوکسو ۳ به يکي از معدود ژن هاي مرتبط با طول عمري تبديل شد که در چندين گروه قومي و ناحيه جغرافيايي مختلف يافت شده بود.
فوکسو۳ متعلق به خانواده اي از عوامل رونويسي کننده است که نحوه بيان ژن هاي ديگر را تنظيم مي کنند، يعني تعيين مي کنند که اين ژن ها فعال يا خاموش شوند. من آن را نوعي وزراتخانه محافظ سلولي مي دانم. مسئوليت هاي اين وزارتخانه بسيار زيادند و انواع وظايفي نظير ترميم سلولي، تنظيم سوخت و ساز، مراقبت از سلول هاي بنيادي، و انواع مختلف امور نظافتي مثل کمک به دفع زباله ها و پسماندهاي سلولي را شامل مي شوند. اما اين بخش خودش به تنهايي کارهاي سنگين مثل نظافت، شست و شو، تعميرات جزئي ديوارها و اموري از اين قبيل را انجام نمي دهد، بلکه کارها را به ژن هاي تخصصي تر ديگر واگذار مي کند. شما مي توانيد اين ژن ها را پيمانکاران فرعي قلمداد کنيد. وقتي فوکسو۳ فعال مي شود، به نوبه خود ژن هايي را فعال مي کند که به طورکلي سلول هاي ما را سالم تر نگه مي دارند. به علاوه، به نظر مي آيد، چنين روندي نقشي مهم در پيشگيري از سرطاني شدن سلول ها ايفا مي کند. اينجاست که روزنه اميدي در برابر ما باز مي شود، زيرا مي توانيم فوکسو ۳ را با رفتارهاي خودمان فعال يا سرکوب کنيم. برا ي مثال وقتي کمي از موادغذايي محروم مي شويم يا در هنگام ورزش، فوکسو ۳ بيشتر فعال مي شود و اين همان چيزي است که ما مي خواهيم.
اما بعيد است که يک ژن منفرد يا حتي سه دوجين ژن به تنهايي مسئول طول عمر و بازه سلامتي بسيار بلند صدساله ها باشند. مطالعات ژنتيکي گسترده تر نشان مي دهند که اگرنه هزاران، دست کم صدها ژن مي توانند در طول عمر دخيل باشند که هر کدام سهم کوچک خود را دارند