بازی های کامپیوتری از برخی جهات شبیه قماربازی (بازی های کازینو) هستند. مثلا کاربران ماشین های سکه ای حین بازی با این ماشین ها با پاداش های غیرقابل پیش بینی روبرو می شوند که دامنه تاثیر آنها زیاد است و می توانند حتی بیش از مواد، ترشج دوپامین را تحریک کنند. روان شناسی به نام داگلاس جنتایل از دانشگاه آیوا حین تحقیق درباره این مشکل دریافت که در میان افراد ۸ الی ۱۸ ساله ای که به بازی های کامپیوتری می پردازند، تقریبا یک نفر از هر ده نفر به این کار معتاد می شوند و این اعتیاد در زمینه اجتماعی، خانوادگی، تحصیلی یا روانی برای شان مشکل ایجاد می کند. درصد اعتیاد بزرگسالان به بازی های کامپیوتری کمتر است. مغز افراد نوجوان فاقد تکامل کافی بوده و شبیه مغز بزرگسالی است که دچار آسیب مغزی شده باشند. بزرگترین تفاوت مغز افراد نوجوان با بزرگسال مربوط به لب های پیشانی است که کامل شدن آنها تا بیست سالگی به طول می انجامد. این یکی از نقاط ضعف مغز افراد نوجوان است، چرا که وجود همین لب های پیشانی تکامل یافته است که به بزرگسالان امکان قضاوت صحیح را می دهد. این لب ها به هنگام انجام کارهایی که شاید پیامدهای خوبی نداشته باشند به ما هشدار می دهند و مثل ترمز عمل می کنند. در افراد نوجوان که لب های پیشانی هنوز درست کار نمی کنند، فرد حتی در صورت داشتن آگاهی کافی دست به انجام رفتارهای تکانه ای و خطرناک می زند و تصمیم های غلط می گیرد.
بازی های ویدئویی با تخیل فرد سر و کار دارند و او را در دنیایی غرق می کنند که خیال را با واقعیت یکی کند. در چنین دنیایی است که دوپامین گریزان از واقعیت می تواند از فرصت های بسیار برخوردار شود. در این بازی ها فرد می تواند در محیط هایی که پیوسته در حال تغییر هستند به گشت و گذار بپردازد مثلا می تواند از یک منطقه بیابانی سفرش را شروع کند، به جنگل های باران خیر برود و بعد ناگهان سوار بر سفینه به سوی دنیایی کاملا ناشناخته پرواز کند. بازی های ویدئویی جایزه های زیادی دارند. طراحان اینگونه بازی ها با غیرقابل پیش بینی کردن جایزه ها بازیکانان را پیوسته وسوسه می کنند. بسیاری از این بازی ها طوری طراحی شده اند که چند نفر همزمان می توانند در آنها شرکت کنند. وقتی برای رسیدن به هدفی مشترک دور هم جمع شویم، چون در حال رسیدن به آیندهای بهتر ( مثلا تسخیر پایگاه فرضی دشمن) هستیم در بدن ما دوپامین نیز ترشح می شود. همین ویژگی های این بازی ها است که موجب می شود آمریکایی ها هر سال ۲۰ میلیارد دلار بازی های ویدوئی بخرند.