برخی کودکان بیشتر اوقات نگرانند. آنها به همه مطالب دلهره آور کتابها، روزنامه ها و برنامه های تلویزیون توجه می کنند و آنها را به خود ربط می دهند. ظاهرا این کودکان پس از آنکه در مورد موضوعی دچار دلهره می شوند، دیگر نمی توانند این نگرانی را از خود دور کنند و به جای آنکه رویداد دلهره آور را واقع بینانه ببینند و رها کنند، اغلب به پدر و مادرشان روی می آورند و آنها را در سیلی از پرسش غرق می کنند:
کودک: اگه دزد به خونمون بیاد، چیکار کنیم؟
والد: دزد نمی آد. درها قفل هستند.
کودک: اما اگه بیاد، چی؟
والد: به پلیس تلفن می کنیم.
کودک: اما اگه دزدها سیم تلفن رو قطع کنند، چی؟
والد: از سگمون می ترسند و فرار می کنند.
کودک: اگ سگ رو بکشند، چی؟
والد: این طور نمیشه خوب؟
کودک: اما اگه...
والد: بسه مسخره بازی در نیاز
در این مرحله پدر و مادر از اینکه نمی تواند فرزنش را خاطرجمع کند، به شدت ناراحت و کم کم عصبانی می شود. کودک با شنیدن لحن خشمگین، ییشتر هراسان می شود و با التماس، پرسش های بیشتری مطرح می کند. باید توجه داشته باشید که کودکانی که به علت نگرانی درباره چیزی، به پدر و مادر خود رجوع می کنند، قصد آزار پدر و مادر را ندارند. برخی از کودکان به جای گفت و گو درباره موارد نگران کننده ممکن است از ناراحتی ای جسمانی شکایت کنند؛ این نارحتی ها در نتیجه دلشوره ازرویدادهای آتی در آنها ایجاد می شود. برای نمونه، منقبض شدن عضلات می تواند به دل درد یا سردرد قبل از امتحانات بینجامد، شاید هم شب امتحان، کودک دچار بی خوابی شود. عجیب اینکه انتظار یک رویداد ترسناک، مانند امتحان، ناراحتی های بیشتری ایجاد می کند تا خود آن رویداد. وقتی کودک مشغول امتحان دادن است، نشانه های ناراحتی برطرف می شوند؛ زیرا سرانجام می تواند کاری در ارتباط با نگرانی اش بکند و این اقدام احساس ناتوانی او را کاهش می دهد. علاوه بر آن، امتحان اصلا به آن بدی که کودک تصور می کرد، نیست. پرت کردن حواس می تواند به کودکان کمک کند تا کمتر نگران بشوند. مثلا کار مورد علاقه شان را انجام دهند، کتاب جالبی  بخوانند یا برنامه تفریحی تلویزیون را تماشا کنند وبه این ترتیب، حواس او از نگران بودن پرت می شود.
این اطلاعات را درباره اضطراب به فرزندتان بدهید:
- هیچ کس از این حالت نمرده است.
- حتما این حالت برطرف می شود (آدرنالین بدن تمام می شود).
- این حالت علامت دیوانگی نیست. همه افراد گاهی دچار این حالت می شوند.
- یک شب نخوابیدن، یک روز غذا نخوردن یا سایر اختلال هایی که این حالت در برنامه ات ایجاد کرده است، کشنده نیست( تنها استثناء ننوشیدن مایعات در چند روز پیاپی است که به ندرت پیش می آید و لازم نیست این مطلب را به کودک بگویید).
-چقدر امکان دارد که آنجه از آن می ترسم، واقعا پیش بیاد؟( اگر آن مورد در گذشته رخ نداده یا به ندرت رخ داده، احتمال پیش آمدن آن در آینده اندک است).
- جه موارد دیگری به غیر از آنچه مرا مضطرب کرده، ممکن است این وضعیت را به وجود آورند؟
- حتی اگر بدترین وضعیت پیش بیاید، آیا وافعا بد است؟ چگونه می توانم آن را حل کنم؟
- آیا می توانم کاری در مورد آن وضعیت خاص انجام دهم؟ اگر نمی توانم چه کار بکنم که ذهنم را از نگرانی دور سازم؟