رفتن به محتوای اصلی
امروز: ۰۴:۵۹:۴۸ ۲۰۲۴/۲۲/۱۰     ورود
EN - FA

برای تبلیفات در سایت

 

 

 

 

 

 

 

 

 

برای تبلیفات در سایت

 

 

 

 

 

 

 

 

برای تبلیفات در سایت

اعتراض کردن معمولا بخشی ازتلاش کودکان برای شکل دادن به هویتی مستقل از پدر و مادر است و به آنها این احساس را می دهد که می توانند بر محیط خود تاثیر بگذارند. در واقع اگر کودک هیچ گاه از انجام کارهایی که شما می گویید، سرپیچی نکند، باید نگران شوید.
کنترل رفتار اعتراض آمیز
اگر مخالفت جزئی باشد، بهترین کار این است که آگاهانه بی اعتنایی کنید تا ناخواسته آن را پایدار نکنید ( به یاد داشته باشید که هر توجهی از جانب شما، موجب ادامه رفتار کودک می شود). اگر مخالفت شدیدتر باشد، چیز خوشایندی را از او بگیرید ( برای نمونه، کودک را برای مدت کوتاهی به اتاقش بفرستید و به این ترتیب، به او بی توجهی کنید) یا کاری انجام دهید که برایش خوشایند نیست (برای نمونه، اجازه ندهید آن روز تلویزیون تماشا کند یا آن هفته کمی از پول توجیبی او کم کنید). برای سنین پیش از نوجوانی، بسیار موثر است که به مدت یک دقیقه به ازای هر سال سن ( برای نمونه، پنج دقیقه برای کودک پنج ساله یا ده دقیقه برای کودک ده ساله)، کودک را از بودن در جمع محروم کنید. البته در مورد نوجوانان، کم کردن پول توجیبی تاثیر بیشتری دارد. بسیاری از والدین در مورد کودکانی که اغلب رفتار معترضانه دارند، روش « یک، دو، سه» را به کار می برند. این روش به این صورت است که با صدایی محکم و بدون هر احساسی، به کودکی که به بدرفتاری ادامه می دهد، هشدار دهید و بگویید «یک» و دیگر حرفی نزنید و سپس «دو» و باز ساکت بمانید و عاقبت بگویید: «این شد سه! به اتاقت برو و پنج دقیقه همانجا بمان» هیچ جر و بحثی پیش نمی آید و اگر کودک به اتاقش نرود جریمی مناسبی برای او در نظر می گیرید ( برای نمونه، صد تومان از پول توجیبی اش کم می کنید). استفاده مرتب از این روش، در حدود سه هفته، تاثیرش را نشان می دهد.در این روش نیز مانند سایر روش های بازدارنده، نکته مهم این است که پدر و مادر تا آنجا که امکان دارد، کم صحبت کنند و احساساتشان را نشان ندهند، معمولا صحبت کردن و ابراز احساسات، به معنای توجه نشان دادن به رفتار نامطلوب و در نتیجه، تشدید آن است. بعضی وقت ها کودک مضطرب است و از تنها ماندن در اتاق می ترسد. در این صورت، مکان دیگری را انتخاب کنید که کودک بتواند بدون ترس، مدتی در آنجا بماند ( برای نمونه، گوشه اتاق یا روی پله ها) و همان روش را به کار ببرید. وقتی لازم است که کودک در گوشه ای تنها بماند، اگر هم او را می بینید، با او حرف نزنید؛ و گرنه این روش به هیچ وجه مفید نخواهد بود.

field_video
کپی رایت | طراحی سایت دارکوب