پاداش هایی که به کودکان داده می شود و بر پیامدهای رفتار مثبت تاکید دارند، عزت نفس کودک را بالا می برند. از طرف دیگر، توجه بیش از حد به رفتارهای منفی، ناخواسته موجب تشویق این رفتارها می شود؛ زیرا هر گونه توجهی ممکن است برای کودک خوشایند باشد و در نتیجه، توجه به رفتارهای منفی، این رفتارها را شدت می دهد. علاوه بر این، کودکانی که مدتهاست رفتاری از خود نشان داده اند که موجب ناراحتی پدر و مادرشان شده اند ،احتمالا خود را بد می دانند. تاکید بر پاداش دادن به رفتار مثبت، به جای تنبیه رفتار منفی، خطر صدمه بیشتر به عزت نفس را کاهش می دهد. روش های برانگیزنده، فایده دیگری هم دارند، این روش ها جر و بحث های خانوادگی را کم می کنند؛ چرا که اصول روش برای همه روشن است و در نتیجه، گفت و گوی خانوادگی در این باره، بیشتر قاعده مند و کمتر هیجانی خواهد بود. اگر کودک رفتار مطلوبی انجام دهد، پاداش کوچکی به او داده می شود. اگر کودک رفتار مطلوب را انجام ندهد، پاداشی به او داده نمی شود. اصل همین است و نیازی به عصبانی شدن یا تنبیه کردن نیست. تعداد کمی از کودکان، وقتی برای دفعه اول یا دوم پاداشی نمی گیرند، اوقات تلخی می کنند، اما اگر پدر و مادر آرامش خود را حفظ کنند و به اصول روش برانگیزنده پایبند باشند، این کودکان نیز خیلی زود اصول را خواهند پذیرفت. از آنجا که پادش های کوچک و متعدد از پادش های بزرگ و اندک موثرتر هستند، پادش های گرانبها تعیین نکنید. ممکن است سینما رفتن همراه با فرزندتان، به اندازه یک اسباب بازی گرانبها، برای او ارزش داشته باشد. بعضی بچه ها ترجیح می دهند به عنوان پاداش، به آنها اجازه دهید مدتی تلوزیون تماشا کنند. خلاف تصور پدر و مادرهایی که نگران لوس شدن فرزندشان هستند،  و جایزه دادن را رشوه می دانند؛ کودک به این تصور نادرست دچار نمی شود زیرا زندگی بی وقفه به او پاداش می دهد. رشوه به منظور واداشتن شخص به انجام کاری غیرقانونی، پرداخت می شود. برعکس پاداش، دستمزد کاری است که خوب انجام می گیرد پاداش هیچ جنبه غیرقانونی یا غیراخلاقی ندارد. احتمالا پس از سه هفته تشویق و پاداش دادن به کودک دیگر انجام آن رفتار برای کودک سخت نخواهد بود و می توانید رفتار دیگری را که دوست دارید کودکتان داشته باشد با تشویق پاداش در او نهادینه کنید.