برای تشویق کودک به انجام رفتارهای مطلوب می توان از پاداش های مادی استفاده کرد. یک شیوه متعارف این است که در برابر هر رفتار مطلوب، یک ستاره یا برچسب طلابی به کودک بدهیم. کودک این برچسب ها را جمع می کند وقتی به تعداد معینی رسید، پدر و مادر هدیه ای به کودک می دهند که قبلا قرارش را با او گذاشته بودند. اگر رفتار مطلوب انجام نشد، به او برچسب یا ستاره نمی دهید و در ضمن، صحبتی هم در این باره نمی کنید تا نگرفتن برچسب ها مهم جلوه داده نشود.

برای افزایش رفتارهای مطلوب در کودکان می توان به چهار شیوه عمل کرد:
۱- پس از انجام رفتار مطلوب، وضعیت خوشایندی را فراهم کنید.
۲- پس از انجام رفتار مطلوب، مورد ناخوشایندی را برطرف کنید.
برای نمونه، وقتی به کودک اجازه می دهیم پس از تمام کردن تکالیف درسی اش بیرون برود و بازی کند، پس از رفتار مطلوب ( انجام تکالیف درسی)، وضعیت خوشایندی (بازی) فراهم آورده ایم. وقتی به کودکی که از تنها بودن در اتاق بدش می آید. اجازه می دهیم پس از تمام کردن تکالیف درسی، با دوستان و هم بازی هایش بازی کند، پس از انجام رفتار مطلوب (انجام تکالیف درسی)، مورد ناخوشایندی (تنها بودن) را برطرف کرده ایم.
برای کاهش رفتار نامطلوب:
۱- وقتی رفتار کودک نامطلوب است، او را از مورد یا وضعیت خوشایندی محروم کنید.
۲- وقتی رفتار کودک نامطلوب است، او را در وضعیت ناخوشایندی قرار دهیم.
برای نمونه، وقتی به کودکی که فریاد می زند، بی اعتنایی می کنید، مورد خوشایند ( توجه پدر و مادر) را در واکنش به رفتار نامطلوب وی (فریاد زدن)، از او گرفته اید. بسیاری از پدر و مادرها با پیروی از این اصل، کودکی را که بدرفتاری کرده است، به مدت پنج یا ده دقیقه به اتاقش می فرستند. تنبیه کودکی که رفتار بدی داشته، نمونه ای از پیامد ناخوشایند است.
روش های فوق با رعایت نکات زیر موثرتر خواهند شد:
۱- رفتاری که به آن پاداش تعلق می گیرد، باید دقیق و روشن باشد. برای نمونه، خوب بودن یا بی باک بودن رفتار مشخصی نیست. در حالی که کمتر از پنج دقیقه گریه یا جیغ و داد کردن، پیش از رفتن به مدرسه رفتار مشخصی است.
۲- پاداش باید برای کودک ارزش داشته باشد.
شما فرزندتان را بهتر از هر متخصصی می شناسید. اگر فرصت بازی کردن برای فرزندتان خوشایندتر از برچسب گرفتن است، از فرصت بازی کردن، به عنوان پاداش استفاده کنید.
۳- پس از انجام رفتار مطلوب، بی درنگ یا در اولین فرصت، پاداش او را بدهید.
مفهوم زمان برای کودکان، با بزرگسالان فرق دارد. مثلا چند ساعت تاخیر می تواند برای یک کودک شش ساله، به اندازه یک عمر طول بکشد و اثر انگیزه را کم کند.
۴- روش باید ساده و ثابت باشد.
موثرترین روش ها بر یک یا دو رفتار متمرکز می شوند. بیش از آن، برای کودک خیلی پیچیده می شود و پدر و مادر مجبور می شوند برای نظارت بر رفتار فرزندشان، خیلی وقت صرف کنند. برای آنکه روشتان ثابت باشد، هر بار که رفتار مورد نظر رخ می دهد، واکنش یکسانی نشان دهید ( رفتار، لحن صدا و...) و حواستان باشد سایر بزرگسالانی هم که با کودک سر و کار دارند، رفتار یکنواختی داشته باشند.
۵- پاداش های فراوان کوچک و فوری، از وعده پادش های بزرگ در آینده، موثرتر است. به یاد داشته باشید که برای کودکان خردسال، فاصله زمانی بیش از یک هفته جزو آینده دور است.