مسئولان ورزش اعتقاد دارند ورزش قهرمانی، خصوصا در رشته های پایه، باید از آموزش و پرورش آغاز شود. اما در مدارس هیچ تحولی در جهت رشد ورزش نمی بینیم. دانش آموزان برای ورزش کردن باید جسمی سالم و قوی داشته باشند و برای رسیدن به این هدف لازم است از سال های نخست دبستان با بچه ها کار کرد. در مدارس ابتدایی، دانش آموزان قدرت پذیرش تکنیک و تاکتیک ندارند اما می توان با انجام بازی های مختلف، در ارتباط با رشته های ورزشی، آهسته آهسته آنها را از نظر جسمی قوی کرد تا توانایی آموختن مهارت های تخصصی را پیدا کنند. اما نگاه بیشتر دانش آموزان به ورزش نگاهی است درسی، به این معنی که ورزش درسی است عملی و گاهی به مراتب سخت تر از فیزیک و شیمی که نمره آن در معدل تاثیر دارد. کسانی می گویند ورزش درس ساده ای است که می توان در ساعت آن به جای رفتن به حیاط، تمرین ریاضی حل کرد. اما معلمان ورزش معتقدند این تصور که هر معلمی بتواند درسش را جایگزین ورزش کند کاملا اشتباه است. در نهایت می توان گفت مهمترین مشکل ورزش ما در مدارس کمبود امکانات است. نبود سالن های ورزش بزرگترین مشکل مدارس دخترانه است. با اونیفورم مدرسه یعنی مانتو و مقنه ورزش کردن خیلی سخت است. در این شرایط حتی نمی توان درست نرمش کرد چه به رسد که مسابقه دو و امتحان بسکتبال داد. یکی دیگر از ارکان ورزش مدارس معلمان ورزشی هستند. معلم ورزش باید علاوه بر داشتن مدرک تحصیلی باید علاقه مند به تدریس ورزش هم باشد در غیر این صورت هیچ بهره ای نخواهد داشت مثل کتابخانه ای پر از کتاب های نفیس که کسی از آن استفاده نکند. از دیگر نکات در معلم ورزش، اشراف او بر علم این رشته است. کمتر معلمی پیدا می شود که در مورد ورزش با دانش آموزان صحبت کند. بعضی می گویند دانش آموز برای رفتن به حیاط عجله دارند و گوشش بدهکار صحبت معلم نیست. بعضی معلمان با توجه به رویداد هایی مانند المپیک و مسابقات رشته های مختلف ورزشی، با شاگردان صحبت می کنند و به سوالاتشان جواب می دهند. این صحبت ها بیشتر در روزهای بارانی که مناسب فعالیت در هوای آزاد نیست انجام می شود. در آخر باید گفت که هفتاد سال است که از تصویب اجباری شدن ورزش در مدارس می گذرد اما همچنان ورزش مدارس در ذهن عموم، تداعی کننده زنگ تفریح است.