هشتم سپتامبر ۱۹۴۴ بود که صدای انفجاری مهیب در لندن، مردم این شهر را هراسان و متعجب کرد. مردم بهت زده از این اتفاق، به ناگهان اجسام دیگری را مشاهده کردند که با سرعت و بدون هیچ سر و صدایی به داخل شهر لندن فرود می آمدند و انفجارهای پی در پی دیگری را رقم می زدند. این آغاز اولین حمله موشکی بالستیک در جهان بود. آلمان ها توانسته بودند برای اولین بار، سلاحی را طراحی کنند که امکان هدف قرار دادن مسافت های فراتر از محدوده توپخانه ای را داشته باشند. موشک های V-۲ آلمان قادر بودند با برد ۴۵۰۰ کیلومتر، اهداف خود را در سریع ترین زمان ممکن نابود کنند. حملات این موشک ها بیش از ۲۷۰۰ نفر از مردم شهر لندن را کشت و خسارات سنگینی به انگلیس تحمیل کرد. وجه ممیزات شگرف موشک های بالستیک به اندازه ای بود که اهمیت و جایگاه مهم آن بر همگان آشکار و سبب تشجیع دو ابرقدرت وقت یعنی ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی شد. لذا آمریکا در اولین فرصت، مغز متفکر موشک های V-۲ آلمان یعنی ورنر فون براون را به ایالات متحده آورد و مقامات روسی، دانشمندان آلمانی دیگر را به شوری بردند. آمریکا و شوروی موفق شدند تنها به فاصله کمی بعد از به خدمت گرفتن دانشمندان فضایی آلمان، موشک هایی را طراحی کنند که علاوه بر توانایی در حمل تسلیحات سنگین هسته ای، بردی به طول ۱۲۰۰۰ کیلومتر داشته باشند. این موشک ها، موشک های بالستیک قاره پیما نام گرفتند که انقلابی را در عرصه نظامی و سیاسی رقم زدند. موشک های بالستیک به موشک هایی گفته می شود که برای اصابت به هدف، از جو زمین خارج شده و بقیه مسیر را بدون سوخت و بر اساس قوانین بالستیک طی می کنند تا دوباره به جو زمین برگشته و بر سر هدف خود فرود آیند. به عبارت دیگر، موشک به وسیله هدایت نیروی اولیه، به فضای ماورای جو پرتاب می شود و پس از اتمام سوخت، کلاهک از موشک جدا می شود و به وسیله نیروی جاذبه، با شتاب و سرعت مضاعف به هدف اصابت می کند. تفاوت موشک بالستیک نسبت به سایر انواع پرتابه ها، برد و توانایی حمل کلاهک سنگین در آنان است. موشک های بالستیک، بسته به مقدار مسافتی که می توانند طی کنند به سه دسته کوتاه برد، میان برد و قاره پیما تقسیم می شوند. موشک های بالستیک کوتاه برد که از سوخت جامد استفاده می کنند، به دلیل برد حداکثر۸۰۰ کیلومتری، در درگیری های منطقه ای و مرزی استفاده می شوند و به دلیل هزینه پایین و دقت بالا، سلاحی پرکاربرد در زرداخانه های نظامی کشورها محسوب می شوند. موشک های میان برد که می توانند مسافتی تا حدود ۲۰۰۰ کیلومتر را پوشش دهند از سوخت مایع جهت حمل کلاهک های تسلیحاتی خود استفاده می کنند که همین امر، سبب افزایش برد موشکی آنان نسبت به موشک های با سوخت جامد شده است ولی از دقت آنان تا حدی کاسته است. در نهایت، موشک های قاره پیما قادر خواهند بود که مسافتی به طول بیش از ۲۰۰۰ کیلومتر را طی کنند و چندین کلاهک را که هرکدام به وزن ۴۰۰۰ کیلوگرم می رسند، هم زمان بر سر هدف فرود آورند.