استفاده از شبکه های اجتماعی در امور دیپلماتیک یکی از رایج ترین عرصه های پیوند دیپلماسی و فناوری است که به نام دیپلماسی دیجیتال شناخته می شود. امروزه رسانه های اجتماعی به بستری برای تعامل رهبران سیاسی، سیاستمداران و دیپلمات ها با همتایان تبدیل شده است. این سبک جدید روابط دیپلماتیک را که منبعث از ساختار دیجیتالی ارتباطات است، دیپلماسی دیجیتال می گویند. اما دیپلماسی دیجیتال به شدت متأثر از قدرت سیاست خارجی و جایگاه هر کشور در عرصه بین المللی بوده و قدرت و ماهیتی مستقل ندارد. دیپلماسی دیجیتال فرصت های ارتباطی به بازیگران (سیاست خارجی) برای مشارکت مخاطبان خارجی می دهد. این امر، امکان مشارکت در سیاست خارجی دو جانبه و گفتگوها را برای طیف گسترده ای از سازمان ها و بازیگران غیردولتی و جامعه مدنی که مشارکت آنها در دستیابی به اهداف سیاست خارجی بسیار حیاتی است، فراهم کرده است. به همین ترتیب، ظرفیت دیپلماسی دیجیتال با تغییر در ساختار و روند وزارتخانه های خارجه بر عناصر سنتی دیپلماسی تأثیر گذاشته و آنها را تحت تأثیر قرار داده است. فلچر، سفیر کارکشته بریتانیا می نویسد: دیپلماسی دیجیتال جایگزین کانال های ارتباطی سنتی نیست بلکه امتداد دیپلماسی سنتی است. شکی نیست که دیپلماسی دیجیتال منوط به پیشرفت فناوری های جدید رسانه ای است. دسترسی، گمنامی و گشودگی رسانه های اجتماعی این آزادی را برای شهروندان فراهم می کند تا با دیپلمات هایی که ممکن است در زندگی واقعی هرگز آنان را نبینند گفتگو کنند. دیپلماسی دیجیتال دو طرفه است، زیرا رسانه های اجتماعی امکان گفتگو بین بازیگران دولتی و مخاطبان آنها را فراهم می کنند. این موضوع، فضایی را ایجاد می کند که در نتیجه آن سیاست ها از طریق تبادل متقابل اطلاعات، ایده ها و منافع تعیین می شوند. به علاوه، بر خلاف دیپلماسی سنتی که مخاطب در آن منفعل محسوب می شود، دیپلماسی دیجیتال از طریق بحث های مداوم، امکان بازخورد سریع و توضیح پیام ها فراهم می کند.