در سال ۲۰۱۵ برای اولین بار موضوع راه ابریشم دیجیتال چین که تنش هایی را در حوزه فناوری میان ایالات متحده و این کشور به همراه داشت، توجه سیاسی و تجاری بیشتری را به خود جلب نمود. در طرح راه ابریشم دیجیتال از فناوری هایی استفاده می شود که به عنوان پایه و اساس یک اقتصاد دیجیتال به شمار می رود. با این وجود تمرکز فزاینده چین بر روی تحقیق و توسعه در بخش های اصلی فناوری است و راه ابریشم دیجیتال به عنوان بخشی از تلاش تجاری پکن با هدف ارتقای چشم انداز جهانی خود در طیف وسیعی از حوزه ها و پروژه های فناوری و ایجاد برند در این حوزه شناخته می شود. با این وجود با توجه به اینکه دولت چین به دنبال کاهش وابستگی آسیب پذیر این کشور به سایر رهبران فناوری به ویژه ایالات متحده، ژاپن و انتخاب کشورهای اروپایی است، در ماه مه ۲۰۱۷ رئیس جمهور چین، راه اندازی طرح راه ابریشم دیجیتال قرن بیست و یکم را به طور رسمی اعلام نمود. برآوردهای انجام شده تا سال ۲۰۱۸ نشان می دهد که سرمایه گذاری های این کشور در زمینه پروژه های زیرساختی دیجیتال در خارج از چین به ۷۹ میلیارد دلار رسیده است. در واقع، راه ابریشم دیجیتال چیزی فراتر از یک پروژه زیرساختی است و این موضوع برای چین، به عنوان راه حلی است که یک نظام دیجیتالی با محوریت چینی، آسیایی، و جهانی ( با محوریت کمتر آمریکایی) را ایجاد می کند. چین از این طریق با گشودن بازارهای جدید برای غول های فناوری چینی مانند علی بابا، تنسنت و هوآوی و تقویت ارتباط دیجیتال جهان با کشورش، این هدف را دنبال می کند. پروژه های راه ابریشم دیجیتال عمدتا بر روی شبکه های فایو جی، فناوری های مالی و فناوری های شهر هوشمند متمرکز است. راه ابریشم دیجیتال در دو سطح خرد و کلان قابل بررسی است. در سطح کلان، اهدافی همچون توسعه و قابلیت همکاری زیرساخت های مهم دیجیتال مانند کابل های داده زمینی و زیردریایی، شبکه های تلفن همراه فایو جی، مراکز ذخیره داده و سیستم های ناوبری ماهواره ای جهانی را دنبال می کند. در این راستا دولت چین در یکی از اقدامات اخیر خود، راه اندازی سیستم ماهواره ای جهانی بایدو که در برخی مناطق، دقیق تر از سیستم موقعیت یابی جهانی ایالات متحده عمل می کند را به پایان رساند و کشورهای همچون پاکستان، لائوس، برونئی و تایلند از جمله کشورهای آسیایی هستند که بایدو را پذیرفته اند. اما راه ابریشم دیجیتال در سطح خرد، ارتباط میان کسب و کارهای محلی و مشتریان، در بین کسب و کارها، و در میان مصرف کنندگان را ارتقا می بخشد. به عنوان مثال می توان به پلتفرم ها و برنامه های کاربردی تجارت الکترونیکی، تاکسی آنلاین، فناوری های مالی و فناوری های آموزشی و همچنین سخت افزارهایی مانند روترها، تلفن های هوشمند و رایانه های شخصی اشاره نمود. در حال حاضر ۷۱ کشور در این طرح مشارکت نموده که در مجموع بیش از یک سوم تولید ناخالص داخلی و دو سوم جمعیت جهان را تشکیل می دهد. پنج اولویت اصلی طرح مذبور عبارتست از: هماهنگی سیاست ها، اتصال زیرساخت، تجارت بدون مانع، یکپارچگی مالی، ارتباطات مردم.