در رابطه با قبول نقش جنسی از طرف کودک، والدین در درجه اول اهمیت قرار دارند چرا که به یک دختر و پسر باید یاد داده شود که چگونه یک دختر یا یک پسر باشند و چه خصوصیاتی را باید به عنوان دختر یا پسر بودن داشته باشند. فرزند دختر در خانواده ای که آرزوی داشتن پسر را داشته اند نقش جنسی خود را به سختی می پذیرد و گاه حتی سعی می کند که در نقش پسر ظاهر شود. همچنین پسری که درخانه نسبت به خواهرش بیشتر تنبیه می شود و یا مورد بی توجهی قرار می گیرد بیشتر دوست دارد در نقش دختر ظاهر گردد و به طور کلی نقش اصلی خود را طرد می کند. وقتی از جانب کودک نسبت به نقش جنسی خاص خودش بی توجهی صورت می گیرد نباید که والدین بدین امر دامن بزنند. فرضا پسری که از پوشیدن لباس دخترانه بیشتر خوشش می آید و یا دختری که به بازی های پسرانه بیشتر علاقه نشان می دهد نباید مورد تشویق قرار گیرد و یا در بین جمع از این گرایش ها سخن به میان آید. گاه دختران در سنین پایین گرایش به سمت پسر بودن دارند و در پوشیدن لباس پسرانه اصرار می ورزند، ظهور این رفتار عمدتا ناشی از داشتن برادر، عدم توجه به رفتار و شخصیت دختر در خانواده و بیشتر از روی حس حسادت و رقابت انجام می پذیرد در چنین شرایطی عصبانیت و تندی و احیانا تمسخر و استهزاء نادرست و نارواست. ملاطفت و مهربانی، رعایت عدالت و تامین خواسته های دختران در حد متعارف می تواند درمانی برای این رفتارها باشد. در مورد پسران نیز گاه چنین مسایلی رخ می نماید که باید با همین ظرافت و لطافت با آنها برخورد نمود. مثلا پسری که در بازی های مختلف توانایی کودکان هم سن خود را ندارد و یا از لحاظ جثه کوچک و ریزاندام است و یا از مسایل دیگر ناراحت است آرزو دارد که دختر باشد. گاه شرکت دادن پسر یا دختر در برنامه های خاص همجنسان بسیار موثر و مفید واقع خواهد شد. اگر خدای نکرده در مقابل این رفتار عکس العمل نشان دهیم به تشدید رفتار و یا بحران های حاد روانی خواهد انجامید. توجه معقول و ارزش گذاری و رعایت عدالت آرامش روانی را به این نوع کودکان باز خواهد گرداند.