آموزش کودکان باید همراه و هم سو با نیازها و علاقه های آنان باشد. بزرگسالان باید خود را در جایگاه کودک قرار دهند و بگذارند دنیای زیبایی را که کودک با چشمان کنجکاوش می بیند، بدون تغییر باقی بماند تا آواها، رنگ ها و شادی ها، ابزاری برای تکامل بیشتر و صحیح آنها شود. در چنین حالتی دیگر بزرگسالان محور نیستند، بلکه این کودک و دنیای اوست که محور قرار می گیرد که در این خصوص باید اصول زیر را محور توجه قرار داد:
- رعایت آزادی
هیچ کودکی را نباید با فشار و زور به آموختن واداشت. هنگامی که کودک براساس علاقه هایش مورد آموزش قرار می گیرد، آنچه را که دوست دارد، به راحتی می آموزد.
- توجه به کنجکاوی کودک
این اصل از دو جنبه قابل تامل است. اول آن که این اصل موجب می شود مربی محیطی را برای او فراهم سازد که او بتواند به راحتی به جست و جو بپردازد. نکته دوم در ارضای حس کنجکاوی کودک، برانگیزانندگی محیط و محرک بودن پیرامون کودک است. هر قدر تنوع و گوناگونی محیط کودک بیشتر باشد و امکان تجربه آنها برای وی وجود داشته باشد، به همان میزان سوالات بیشتری در ذهن او ایجاد و کنجکاوی بیشتری در او برانگیخته می شود.
- همراهی با کودک
در این نوع ارتباط کوشش می شود، بزرگترها خود را همراه و هم پای کودک کنند. به همین دلیل است که در برخورد با او، متناسب با قد او زانو می زنند که چهره به چهره کودک شوند تا صدای آنها بیشتر شنیده شود و چهره بهتر دیده شوند. به این ترتیب، کودک به بزرگسالی که وارد دنیای او شده خوشامد می گوید و مفهوم مشارکت را به راحتی درک می کند.
- گفت و گو با کودک
در مواقعی که کودک در محیط آموزش محور قرار می گیرد، زمان لازم برای گفت و گو با او در نظر گرفته می شود و او می تواند در مورد ناشناخته ها و کشف های جدیدش صحبت کند، سوالات ذهنش را به زبان آورد، و علت بسیاری از دگرگونی های اطرافش را بشنود.
- رعایت سادگی
رعایت سادگی در کلام، از جمله واضح ترین مثال ها در این زمینه است، وقتی بزرگتر تلاش می کنند در حد یک کودک صحبت کند، به این معناست که از واژه هایی در حد فهم کودک استفاده کرده و گاه گفتارش را به صورتی آهنگین که مورد علاقه و توجه کودک است، بیان می کند.
- ایجاد شادی و لذت
هر قدر حس لذت در کودک بیشتر باشد، به همان انداز شوق فراگیری مطالب نیز بیشتر می شود. در بحث شناخت نیازها و علاقه های عمومی کودکان، یکی از موارد لذت بازی در یادگیری است.