توجه به« قانون تقرب» و ارتباط آن با ماه مبارک رمضان می تواند اهمیت روزه و روزه داری را آشکار سازد. « قانون تقرب» عبارت است از اینکه در جهان، به طورکلی تاثیر پذیری بستگی به دوشرط اساسی دارد: اول توانایی فاعل (تاثیر گذار). به این معنا که کسی که می‌خواهد کاری را انجام دهد یا اثری بگذارد باید قدرت انجام آن را داشته باشد. مثلا اگر بخواهیم آهنی را گداخته کنیم، با آتش چوب کبریت نمی شود، زیرا فاعل یعنی چوب کبریت توانایی انجام این کار را ندارد. دوم شایستگی قابل (تاثیر پذیر). طرفی که می‌خواهد چیزی را دریافت کند لازم است آمادگی‌ها و شرایطی را دارا باشد که مهمترین آنها این است که تاثیر پذیر در قرب و نزدیکی موثر قرار بگیرد. مثلا آهن در کنار آتش واقع شود، تا بتواند حرارت آتش را دریافت کند. حال وجود این دو شرط اساسی را در ارتباط انسان با خداوند ملاحظه می کنیم و می‌بینیم که همه کمالات در ذات اقدس الهی به نحو تمام و کمال وجود دارد. بنابر این در ناحیه خداوند که دهنده فیض و اثرگذار است، هیچ گونه کمبود ونقصی وجود ندارد می‌ماند طرف تاثیرپذیر، یعنی انسانها، که اگر تقرب به خداوند پیدا کنند، در این صورت فیض از ناحیه خداوند، بدون تردید، به سوی آنها سرازیر خواهد شد. این فیض می‌تواند به‌صورت مغفرت و آمرزش گناهان یاهدایت و ایمان، توفیقات الهی، توکل، توحید و سایر کمالات باشد. بنابراین انسان در مدّتی که قرب خود را با خداوند حفظ می‌کند در حال دریافت فیض است. مثلاً اگر انسان چند دقیقه دعا می‌خواند به‌صرف شروع دعا، فیض از ناحیه خداوند به‌سوی انسان نازل می‌شود، تا زمانی که حال دعا ادامه داشته باشد. فضیلت بزرگ روزه گرفتن این است که انسان از لحظه‌ای که نیت روزه گرفتن می‌کند وارد حالت قرب به‌خداوند می‌شود، که آغاز این حالت از طلوع فجر است و تا‌ مغرب ادامه می‌یابد و درتمام این مدّت درحال دریافت فیض پروردگار خواهد بود و قانون تقرّب می‌گوید با وجود قرب و نزدیکی امکان ندارد انسان فیض دریافت نکند. بنابراین روزه‌دار باید به‌ یقین بداند که فیض خداوند بر او نازل می‌شود، یا بصورت بخشودن گناهان و یا بصورت بخشیدن کمالات. و نمی‌توان گفت که من روزه گرفتم و چیزی دریافت نکردم. لذا پیامبر اکرم‌(ص) فرمود:‌«ماه مبارک رمضان همراه رحمت، برکت و مغفرت است. خواب شما عبادت است و نفس‌های شما تسبیح».  یک عامل وجود دارد که انسان را از حالت تقرّب خارج می‌کند و دیگر هیچ‌گونه فیضی دریافت نخواهد داشت، با این‌که روزه‌ دارد، اما از روزه جز گرسنگی و تشنگی چیزی نصیب او نمی‌شود، آن عامل که قطع‌کننده رابطه تقرّب است عبارت است از این‌که انسان در حال روزه مرتکب گناه شود. روی این جهت گناه موجب قطع رابطه تقرّب است و گناه قانون تقرّب عمل نمی‌کند. پس روزه، انسان را به‌حال قرب می‌برد و حالت قرب حالت دریافت فیض است و گناه، انسان را از این‌حالت بیرون می‌برد و با قطع رابطه قرب محرومیت حتمی خواهد بود.