از رسوم عمومی نوروز در عهد ساسانیان بر افروختن آتش بود در شب نوروز و این رسم بعدها چنانکه خواهیم دید در زمان عباسیان نیز در بین النهرین رواج داشت و شاید آتشی که در عصر حاضر در شب های چهارشنبه سوری (چهارشنبه آخر سال) می افروند نتیجه همین رسم قدیمی باشد و اینکه بعضی آنرا از آثار جشن سده می شمارند چندان صحیح به نظر نمی آید. اما دلیل افروختن آتش در شب نوروز واضح است که به علت احترام عنصر آتش در نزد ایرانیان قدیم بود. برخی گفته اند که جهت برافروختن آتش در این شب تصفیه جو و از میان بردن عفونات مولده از فساد هواست. اولین کس که این رسم را بنیاد نهاد شاید هرمز دلیر پسر اردشیر بابکان باشد. از رسوم دیگر این زمان ریختن آب بوده است به یکدیگر در صبح نوروز و این رسم نیز در قرون اسلامی از رونق نیفتاد. در باب علت این رسم افسانه های عجیبی نقل شده است که بعضی از آنها بیشتر به اساطیر مذهبی شبیه اند. مثلا ابوریحان افسانه ای نقل می کند که اصلا از اوستا نشات کرده است و چنین است که در زمان جمشید عدد جانوران چندان زیاد شد که پهنای زمین بر آنها تنگ گردید. خداوند زمین را سه برابر آنچه بود فراختر کرد و مردم را امر نمود که به آب غسل کنند تا گناهان پاک شوند پس همه سال این کار را می کنند تا اینکه خداوند آفات آن سال را از ایشان دفع کند. در صبح روز ششم ( روز خرداد) از ماه فروردین مردم خود را با آب می شستند و شاید این رسم به افتخار خرداد فرشته آب که موکل بر این روز است معمول شده باشد. از رسوم متداول این زمان هدیه دادن شکر است. این رسم را  ابوریحان بسیار قدیم می داند ولی شاید از زمان ساسانیان تجاوز ننماید. این رسم در مهرگان نیز معمول بوده است. با شکوه ترین و زیباترین آئین این زمان که هنوز هم بر جای مانده است و آنزمان در نزد عامه مردم و نیز در دربار شاهان مرسوم بود کاشتن سبزی است. معمولا در صحن هر خانه بر هفت ستون هفت قسم از غلات می کاشتند و هر یک از اقسام غلات را که بهتر می روئید دلیل قوت آن نوع از غلات در سال جدید می گرفتند. پیداست که برخی از این مراسم فقط از زمان ساسانیان شروع نشده است و بسیار قدیم تر می باشد.