با توجه به اینکه کودکان از یک طرف، در هیجان زبان آموزی به سر می برند و از سوی دیگر، برای درونی کردن داده های بیرونی کنجکاو هستند، همواره به دنبال گوش هایی برای شنیده شدن هستند. مشکل اینجا است که کودکان در حال درونی سازی فوجی از اطلاعات تازه هستند ولی پدران (بزرگترها) در حال برونی کردن اطلاعات پیشین خود. بنابراین اگر گفتمانی بین این دو برقرار شود، این گفتمان در دو جهان فکری مختلف اتفاق می افتد. چرا که دغدغه های ذهنی و نحو نگاه این دو اختلاف زیادی با هم دارد. درنتیجه، حرف های خسته کننده کودک مورد توجه والدین قرار نمی گیرد. از این رو، میل به شنیده شدن خواسته ها، یکی از دغدغه های کودکان است. دغدغه شنیده شدن از جانب کودک و نادیده انگاری از جانب پدر، بن مایه ای است که از چشم نویسندگان کودک دور نمانده است. بی صدای اکو و میل وافر او به نارسیس (داستان اکو و نارسیس در ادامه آمده است) الگوی مناسبی برای بازنمایی تقابل بی صدایی کودک و خودمحوری پدر است. اکو نام پری پرگویی بود که باوجود پرگویی، صدایی بسیار گوش نواز و دل نشین داشت. روزی درحالی که هرا مسحور قصه گویی اکو شده بود؛ همسر هرا، یعنی زنوس، از فرصت استفاده کرد و دنبال عشق بازی با پری های زمینی رفت. وقتی هرا متوجه خیانت زئوس شد، هرا از اینکه اکو حواس او را با صدای مسحورکننده اش پرت کرده است، خشمگین شد و زبان اکو را از هر بیانی جز تکرار آخرین کلمه جملات دیگران ناتوان کرد. روزی اکو در جنگل شکارچی جوان بسیار زیبای را دید و عاشقش شد. این شکارچی جوان، کسی جز نارسیس نبود. نارسیس دل باختگان زیادی داشت و چون بویی از عشق نبرده بود به هیچکدام اهمیت نمی داد. روزی اکو در پشت درختان به نارسیس نگاه می کرد که ناگهان نارسیس صدای تکان خوردن برگ های درختان را شنید و گفت هر کی هستی بیا جلو. اکو که فقط می توانست آخر کلمات را تکرار کند بی درنگ تکرار کرد بیا جلو، بیا جلو. نارسیس پیش آمد اما در مقابل نگاه عاشقانه اکو، نارسیس با بی توجهی دل او را نیز شکست. اکو به انزوای غاری در کوه پناه برد و رفته رفته از غصه جسمش آب شد و تمام استخوان هایش همان جا در کوه به شکل سنگ درآمد اما همچنان صدایش در کوه برای همیشه باقی ماند.