فناوری بارورسازی و تلقیح مصنوعی ابرها علاوه بر افزایش بارندگی بنابر اهدافی دیگری هم طراحی و توسعه یافته است که در ادامه به آنها اشاره می کنیم:
۱- افزایش بارندگی
در اغلب موارد، هدف اصلی تلقیح مصنوعی ابرها، ازدیاد ریزش های جوی جهت مبارزه با کم آبی و مدیریت منابع آب است. برای انجام این مهم، راه های مختلفی بکار گرفته می شود اول اینکه بلورهای دی اکسیدکربن جامد یا همان یخ خشک را که در دمای بالاتر از ۸۰- درجه سانتیگراد تبخیر می شوند، توسط هواپیما و یا بوسیله ژنراتورها، به ابر سرد پرتاب که پس از تبخیر، دمای هوا بطور موضعی کاهش یافته و باعث یخ زدن خود بخودی قطره های آب می شود. روش دوم استفاده از بلورهای یدور نقره است. ذرات یدید نقره پس از ورود به ابر، باعث تبدیل قطره های موجود در ابر به بلور های یخ در دماهای بالاتر شده و در نتیجه باعث تسریع در تشکیل باران می شود.
۲- از بین بردن مه
زودودن مه برای کاهش ترافیک هوایی در بسیاری از فرودگاه های دنیا، بزرگراه ها و میادین ورزشی کاربرد دارد. به علت اینکه مه از نظر مشخصات فیزیکی شبیه ابر سرد بوده و روش تعدیل آن نیز مشابه باروری ابرها با تولید بارش است، لذا در این روش از هواپیماهای کوچک برای پاشیدن یخ خشک بر روی مه استفاده می شود.
۳- سبک کردن تگرگ
برای جلوگیری از پیدایش تگرگ، از بذر پاشی یخ خشک و یدور نقره به درون ابر، و یا به صدا درآوردن ظروف مسی و یا ناقوس کلیسا استفاده می شود.
۴- استفاده در مقاصد نظامی
در طول جنگ جهانی دوم، نیز چند مورد عملیات باران زایی مصنوعی با اهداف نظامی و غافلگیری دشمن صورت گرفته است.
۵- تاخیر زمانی و مکانی بارش
یکی دیگر از کاربردهای باروری ابرها، جلوگیری از سیل است. به این منظور قبل از رسیدن سیستم جوی سیل زا به منطقه، باروری ابر صورت گرفته تا بارش در مکانی غیر از اماکن و تاسیسات و مناطق شهری صورت بگیرد. پس از عملیات باروری ابر، در حدود ۲۰ الی ۴۰ دقیقه زمان لازم است تا ابر، بارور شده و بارش رخ دهد. بطوریکه دامنه تاثیرگذاری آن با توجه به سرعت حرکت ابر در فاصله حدود ۴۰ تا ۵۰ کیلومتر از محل تزریق اثرات بارورسازی نمایان می شود.