باروری ابر یا تهیه باران مصنوعی فناوری جدیدی است که از عمر آن بیش از چند دهه نمی گذرد. از سال ۱۹۴۷ تاکنون عملیات باروری ابرها به منظور تامین نیاز آبی اراضی کشاورزی در مناطق شرقی و جنوب غربی استرالیا انجام می شود. در آمریکا در سال های ۱۹۶۰ و ۷۰ میلادی در ایالت کلرادو با انجام عملیات باروری ابرها میزان بارندگی از ۵۰۰ میلی متر به ۷۰۰ میلی متر رسید. در برخی از کشورهای آمریکای مرکزی مانند هندوراس با انجام عملیات باروری ابرها در سال ۱۹۹۲ میلادی میزان بارندگی تا ۱۷ درصد افزایش یافت. انجام این فناوری در جهان نشان داده است که باروری ابرها می تواند مقدار بارش را بین ۱۰ تا ۲۵ درصد افزایش و خسارت ناشی از تگرگ را بین ۳۰ تا ۷۰ درصد کاهش دهد. طبق گزارشات سازمان جهانی هواشناسی، امروزه در کشور آمریکا حداقل ۱۶ پروژه بارورسازی ابرها و همزمان با آن در بیش از ۴۰ کشور جهان عملیات تلقیح مصنوعی در حال انجام است. در ایران فعالیت ایجاد باران مصنوعی، برای اولین بار در سال های ۱۳۵۴ تا ۵۸ به مدت چهار سال توسط وزارت نیرو به منظور افزایش ذخیره آبی سدها، تعدیل آب و هوا و افزایش میزان بارندگی در قسمتی از حوضه آبی رودخانه کرج- جاجرود انجام شد. در استان یزد سال ۱۳۶۷ همزمان با بروز خشکسالی های شدید، طرح باروری ابرها بطور جدی انجام شد. در این پروژه جهت افزایش میزان بارندگی ،تعدادی ژنراتور در دامنه شیر کوه نصب و با استفاده از یدور نقره عملیات بارورسازی آغاز شد. ولی تاثیر مثبتی در منطقه نداشت. جهت تشکیل پدیده بارش مصنوعی بایستی توجه داشت که دمای بخار آب موجود در ابر باید از ۱۲- تا ۱۶- درجه سانتیگراد کمتر شود. بدین منظور باید از ذراتی که درجه حرارت ابر را از ۲۵- درجه پایین تر می آورند مانند گاز کربنیک جامد که دارای دمای ۷۸- درجه سانتیگراد است و یا مواد که بتواند در درجه حرارت پایین تر از ۱۲- درجه سانتیگراد تشکیل هسته نماید استفاده نمود. در بین مواد مورد استفاده موثرترین آنها یدور نقره  است. برای باروری ابر از دو روش هوایی و زمینی استفاده می شود. در روش هوایی مواد لازم برای تولید هسته های میعان را با استفاده از هواپیما به ابر تزریق می کنند. حدود ۴۵ تا ۵۰ دقیقه بعد، ابر شروع به باریدن می کند.