یکی از اساسی ترین نیازهای انسان آب می باشد که با افزایش جمعیت بشر و صنعتی شدن کشورها این نعمت خداوندی بیشتر در معرض آلودگی و از بین رفتن قرار گرفته است. بکارگیری حشرات برای نشان دادن میزان آلودگی و کیفیت آبها بیش از نیم قرن است که وجود دارد. حشرات آبزی از نظر حساسیت آنها به فاکتورهای مختلف زنده و غیرزنده بخصوص آلوده کننده های آب متفاوت عمل می کنند. بطور کلی بی مهرگان آبزی از جمله حشرات نسبت به تغییرات اکسیژن محلول در آب حساسیت نشان می دهند. اما اکسیژن فقط اندکی در آب حل می شود بطوریکه غلظت اکسیژن در هوا ۲۰۰۰۰۰ پی پی ام ولی در آب های سرد حدود ۱۵ پی پی ام است. وجود اکسیژن برای بقای اکثر جانوران آبزی، حیاتی است و مورد استفاده باکتری های هوازی و سایر میکروارگانیسم هایی که آلاینده ها و مواد آلی موجود در آب را به شکل فرآیند اکسیداسیون از بین می برند نیز قرار می گیرد، تجزیه این مواد باعث مصرف اکسیژن محلول در آب می شود که به این نوع اکسیژن، اکسیژن مورد نیاز بیوشیمیایی می گویند. در صورتیکه ورود مواد آلاینده و آلی بیش از حد تعادل اکسیژن مورد نیاز بیوشیمایی و اکسیژن محلول در آب باشد، تمامی اکسیژن محلول در آب مورد مصرف میکروارگانیسم ها قرار می گیرد و این آبها از فاز هوازی وارد فاز بی هوازی می شوند که در نتیجه پدیده خودپالایی در آب از بین رفته و آلودگی آب شدید می شود. تحمل حشرات آبزی مختلف به آلودگی های متفاوت آب بین عدد صفر تا ده ارزیابی و رتبه بندی می شود که این اعداد براساس عکس العمل های این موجودات به مواد آلی آلوده کننده آب در شرایط مختلف آزمایشگاهی و صحرایی بدست می آید. عدد صفر نشان دهنده تحمل ناپذیری یا حساسیت شدید موجود زنده به غلظت های پایین اکسیژن محلول در آب، اعداد بین ۲ تا ۹ درجه های متفاوت تحمل موجود زنده را به غلظت اکسیژن محلول در آب و عدد ۱۰ تحمل بالا و بقای موجود زنده را در آلودگی های بالای آب نشان می دهد.