ريشه بيشتر دروغ ها به دليل احساس ناامني و وحشت از مجازات و تنبيه است. بنابراين، چنانچه كودك به خاطر راستگويي درباره اتفاقي ناخوشايند يا ناشايست، از سوي مادر و پدر و يا بزرگترها تنبيه نشود، به دروغ گفتن پناه نمي آورد.انواع مهم دروغگويي در كودكان را به صورت زير مي توان دسته بندي كرد:
۱- دروغ براي جلب توجه
زماني كه كودك، توجه مثبت دیگر افراد مانند هم سن وسالان و به خصوص مادر و پدر خود را دريافت نمي‌كند، با دروغگويي و بزرگ جلوه دادن خود، سعي در جلب اين توجه خواهد كرد. فراموش نكنيد كه براي کودکان، گرفتن و جلب توجه مادر و پدر و بزرگترها حتي از نوع منفي آن، بهتر از فقدان هرگونه توجهي است.
۲ـ دروغ‌هاي خيال‌بافانه
اين نوع دروغگويي، مخصوص كودكان كم سن وسال تر و خيال پرداز است. اين نوع خيال بافي ها و غيرواقعي بودن آنها را هرگز نبايد به روي آنان آورد و به عبارتي، به جاي هرگونه توجه و تمركز، بايد از كنار آنها گذشت.
۳ـ دروغ بازي
اين نوع دروغ، شبيه نوع قبلي يعني دروغ هاي خيال بافانه است كه با آن، كودكان سعي دارند ديگران حوادث تخيلي يا بازي هاي آنان را باور كنند.
۴ـ دروغ مبهم
كودك وقتي ناتوان از ابراز احساس ها و فکرهای خويش است، با سرهم بندي و به هم چسباندن جمله هايي، سعي در بيان آن احساس ها دارد اما بزرگترها تصور مي‌كنند كه او در حال دروغگويي است.
۵ـ دروغ انتقام‌جويانه
اين نوع دروغ، از نفرت و خشم كودك ناشي مي شود.
۶ـ دروغ محدودو ساختگي
اين نوع دروغ، بيشتر وقت ها از ترس تنبيه، تهديد و توهين مادر و پدر و يا مربيان و بزرگترها صورت مي گيرد.
۷ـ دروغ خودخواهانه
اين دروغ، حساب شده است و جهت فريب دادن ديگران صورت مي گيرد و به طور معمول براي به دست آوردن يك چيز يا وضعيت مطلوب از سوي كودك، ابراز مي شود.
۸ـ دروغ مصلحتي
كودكان، اين نوع دروغگويي را به حساب خودشان براي مراقبت از دوستي كه در يك وضعيت مشكل قراردارد و تحت فشار است، بيان مي‌كنند.
۹ـ ِ دروغ عادتي يا عادت شده
اين نوع دروغ ها به دليل نتيجه گرفتن هاي قبلي از دروغ هايي است كه پيش از اين، ابراز شده و به عنوان يك الگوي رفتاري در دسترس اوست و برايش كاركرد داشته است.
بهترين روش براي پرهيزدادن كودكان ازدروغ‌گفتن
از همان دوران اوليه، كودك را به خاطر دروغگويي اش مورد طعن، مخالفت و يا استهزا و تنبيه قرارندهيد بلكه با آرامش، مهرباني و صبوري با او در اين باره صحبت كنيد، او نيز به تدريج از اين نوع رفتار دست برمي دارد، ضمن آن كه بايد برخورد مادر و پدر به گونه اي باشد كه به كودك، احساس شرم و يا گناه تلقين نكنند بلكه زمينه هاي بروز رفتار را از ميان بردارند. مادر و پدر باهوش، بايد كودك خود را نه با دعوا و مشاجره و تنبيه بلكه با بيان مثال هاي خنده دار و شاد، از عواقب نامطبوع دروغگويي آگاه كنند. کودک با هدايت و رهبري صحيح از سوي پدر و مادر خود را از دروغگويي بي نياز ديده، بنابراين، اين عمل را به عنوان يك الگوي رفتاري، به كلي از دست خواهد داد چرا كه راه هاي بهتري براي جلب توجه خويش و يا بيان و ابراز احساس ها و عواطف خود پيدا مي‌كند.
