یکی از اختلال های دوران کودکی، اضطراب و افسردگی است که اگربه موقع، تشخیص داده شود، قابل درمان می باشد. ترس و تشویش، شیوع اضطراب در کودکان را پایه ریزی می کند و در صورتیکه این ترس ها، بیمارگونه نباشد، به صورت طبیعی خود را نشان می دهد. خجالتی و گوشه گیر بودن، جزو شایع ترین اضطراب های اجتماعی کودکان است که می تواند زندگی آنان را مختل کند. کودکان ترس و اضطراب را از راه شرطی شدن فرا می گیرند. بروز ترس ها در کودکان، قابل پیش بینی نیست و در تمام سنین، یکسان نمی باشد. نقش خانواده به عنوان عاملی در ایجاد اختلال اضطراب کودکان همیشه مورد توجه قرارگرفته است. انتقال اضطراب از پدر و مادر به کودک، بر اثر مشاهده و الگوسازی رفتارها صورت می گیرد. کودکان می توانند برای مقابله با اضطراب و ناکامی، از روش های دفاعی مانند کناره گیری، انکارکردن، سرکوبی و فرافکنی استفاده کنند. کودک یاد گرفته همیشه از موقعیت ها و شرایط ناراحت کننده و محرک های آزاردهنده، کناره گیری کند تا در آرامش باشد. مکیدن انگشتان و شب ادراری، از علائم اضطراب است که حتی در سنین نوجوانی هم اتفاق می افتد. درواقع وقتی کودک نتواند راه هایی را برای مقابله با اضطراب بجوید مجبور می شود به زمان خردسالی برگردد.
نشانه های افسردگی کودکان عبارتند از:
۱ - نشانه های عاطفی: ناامیدی، خشم، درماندگی، اضطراب، نوسانات خلقی، احساس گناه و غمگین بودن
۲ - نشانه های جسمی: به هم خوردن ساعات خواب، بی اشتهایی و یا خوردن افراطی، یبوست، افزایش و کاهش وزن
۳ - نشانه های رفتاری: بدون دلیل گریه کردن، کناره گیری از دوستان، سریع خشمگین شدن و کاهش انگیزه
۴ -نشانه های تخریب گرایانه: خود را سرزنش کردن، احساس بازنده بودن، امیدوار نبودن به آینده و بلاتکلیفی

شروع افسردگی زودرس در کودکان، بیشتر تحت تأثیر عوامل خانوادگی و وراثت است. با وجود این، از هم گسیختگی خانوادگی، ارتباط تنگاتنگی با افسردگی کودکان دارد. از هم گسیختگی خانوادگی را می توانیم در رفتار سرد و بی روح و منفی روابط متقابل کودک و پدر و مادر به وضوح ببینیم.