در مورد علت ایجاد لکنت، نظریات مختلفی مانند تعارض های دوران کودکی، ترس ها، یادگیری، اشکال مرکز کلام در مغز، وراثت و عادت مادر به تند حرف زدن مطرح شده اما هیچ کدام به اثبات نرسیده است. به نظر می رسد لکنت، تحت تاثیر مجموعه ای از عوامل ژنتیکی و محیطی عارض می شود. موسسه گفتار آمریکا معتقد است لکنت، یکی بیماری و یا حتی نشانه ای از یک بیماری نیست بلکه رفتار ناکارآمدی است که آموخته شده و می تواند تغییر کند. بر همین اساس هنگام درمان، باید بر یادزدایی این اختلال و جایگزینی آن با با یادگیری فنون صحیح بیان، تاکید نمود. همچنین باید این بیماران را یاری داد تا دیدگاه جدیدی نسبت به لکنت پیدا کنند. لازم است به آنان کمک کنیم تا از داشتن لکنت، احساس شرم نکنند و به راحتی به حرف زدن ادامه دهند. گفتار درمانی ( چنانچه با حوصله و درست به کار گرفته شود)، یکی از درمان های مناسب لکنت محسوب می شود. کاهش سرعت کلام، شروع نرم و آسان جملات و همین طور حرکت ملایم و نرم بین هجاها، سیلاب ها و کلمات، از بهترین تکنیک های گفتاردرمانی محسوب می شود. از تکنیک های مختلف هیپنوتیزمی نیز می توان برای تقویت اثر گفتاردرمانی استفاده کرد. هدف اصلی تکنیک های هیپنوتیزمی، کمک به مراجع برای غلبه بر اضطراب، افزایش عزت نفس، رعایت ریتم مناسب تنفس، تن آرامی و شمرده و آهنگین صحبت کردن است. هیپنوتراپی با استفاده درست از تکنیک های تقویت اعتماد به نفس و روش قدرتمندی به نام تکنیک اتاق های کنترل ذهن می تواند موجب کاهش قابل توجه لکنت گردد. به نظر می رسد لکنت زبان نیز نوعی رفتار غیرارادی است که تحت کنترل ناخودآگاه اتفاق می افتد و فرد از علت دستور نا به جایی که مغز به عضلات مربوطه می دهد، بی اطلاع است. با این توضیج هیپنوتیزم به دلیل دست یابی به ذهن ناخودآگاه می تواند در کنترل و تخفیف لکنت، اثر قابل توجهی داشته باشد.