فوبی با ترس خفیف و ساده از موقعیت های خطرناک، متفاوت است؛ در اختلال فوبی، نه تنها فرد می داند که ترس بسیار شدید و غیرمنطقی است، بلکه همواره به شکل اغراق آمیزی از قرار گرفتن در آن موقعیت، اجتناب می کند؛ تا جایی که روال معمول زندگی او مختل می گردد. استفاده از هیپنوتیزم، ضمن فراهم آوردن شرایطی بی خطر برای رویارویی، قادر است هیجانات لازم (مشابه رویارویی واقعی) را در فرد شبیه سازی کند. خلسه هیپنوتیزمی به دلیل همراهی همیشگی اش با تن آرامی و آرامش عمیق، به خودی خود موجب کاهش اضطراب و تنش می شود. اغلب جلسات هیپنوتراپی شامل تجربیاتی از آرامش خوشایند و لذت بخش مانند احساس سبکی، شناوری و آرامش عمیق جسمی و روحی است. بیمار به کمک هیپنوتیزم، می آموزد که بیش از آنچه تصور می کرده، بر بدن خود تسلط دارد و می تواند تغییرات فیزیولوژیک بدنش را کنترل نماید؛ بنابراین هیپنوتیزم، فرصتی است برای یادگیری اِعمال کنترل بهتر و مؤثرتر. زمانی که شخص چنین توانایی مفیدی را در خود ایجاد و تقویت نماید، اعتماد به نفس او بیشتر می شود و بهتر قادر است آرامش خود را در موقعیت های مختلف، حفظ و بر اضطراب اش غلبه نماید. در حساسیت زدایی هیپنوتیزمی، درمانگر بیمار را به صورت ذهنی و به تدریج با موقعیت فوبیک مواجه می نماید. در هر مرحله از مواجهه، با استفاده از تکنیک های قدرتمند هیپنوتیزمی، می توان آرامش را به فرد بازگرداند و بدین ترتیب، او برای تجربه مرحله بعدی مواجهه آماده می گردد. این کار تا جایی انجام می شود که فرد بتواند بدون اضطراب و تنش، رویارویی کامل با موقعیت را به طور کامل تجربه نماید. اما اثر درمانی هیپنوتیزم بر اختلال فوبی، بسیار فراتر از یک تن آرامی ساده و حتی بیش از مواجهه است. یک هیپنوتراپیست ماهر و باتجربه، قادر است با استفاده از تکنیک های مؤثر هیپنوتیزمی، با ریشه یابی ترس و تأثیر پایدار بر ذهن ناخودآگاه، اختلال فوبی بیمار را درمان و او را برای همیشه از دست آن نجات دهد.