والدين، اغلب فرزندانشان را به منظور واداشتن آنان به اطاعت فوري و متوقف كردن رفتار نامطلوب، كتك مي زنند اما بررسي ها نشان داده كه كتك‌زدن، تأثيرات بلند مدتی را به بار نمي آورد، بلكه كتك ‌زدن، از نشان دادن پرخاشگري كودك، رفتار ضداجتماعي، سلامت رواني نامناسب دروني كردن اصول اخلاقي نامناسب و اختلال در رابطه والد ـ فرزند خبر مي دهد. در روانشناسي، تنبيه ابزار مناسبي براي تغيير در رفتار و يادگيري به حساب نمي آيد.  زيرا روانشناسان معتقدند كه تنبيه، صرفا رفتار را واپس مي زند و زمانيكه ديگر تهديد به تنبيه وجود نداشته باشد، پاسخ به ميزان اولش باز می گردد. بنابر این اگرچه تنبیه اغلب موثر به نظر می رسد اما تنها اثري ناپايدار برجاي مي گذارد و از آن بدتر، تنبيه عوارض جانبي نگران كننده و ناخواسته اي به بار مي آورد؛ ازجمله:
- تنبیه آثار جانبي هيجاني نامطلوبی به بار مي آورد؛ يعني ارگانيسمي كه تنبيه مي شود و اين ترس به محرك ‌هاي مختلفي كه هنگام تنبيه شدن او حضور دارند، تعميم مي‌يابد.
- تنبيه، به فرد نشان مي دهد كه چه كار نكند، نه اينكه چه كار بكند؛ يعني تنبيه هيچ گونه اطلاعي در اختيار فرد قرارنمي دهد.
- تنبیه صدمه زدن را توجیه می کند.
- كودك با قرارگرفتن در موقعيتي كه بتواند در آن، رفتار  قبلا تنبيه شده خود را انجام دهد بدون اينكه تنبيه شود، ممكن است وادار به انجام دادن آن رفتار شود؛ بنابراين در غياب عوامل تنبيه كننده، ممكن است كودكان فحش بدهند، شيشه بشكنند، با بزرگترها بي ادبانه رفتار كنند، به بچه هاي كوچك‌تر آزار برسانند و... اين كودكان آموخته اند كه در حضور عوامل تنبيه كننده، اين رفتارها را واپس بزنند اما دليلي نمي بينند كه در غياب عوامل تنبيه كننده، اين رفتارها را انجام ندهند.
- تنبيه در شخص تنبيه شده نسبت به عامل تنبيه كننده و ديگران پرخاشگري ايجاد مي كند؛ اين پرخاشگري، ممكن است موجب بروز مشكلات ديگري شود.
- تنبيه، اغلب يك پاسخ نامطلوب را جانشين پاسخ نامطلوب ديگري مي كند؛ براي نمونه كودكي كه به سبب ريخت و پاش وسایل تنبيه مي شود يك بچه گريه كن از آب درمي آيد.