شن بازی درمانی روشی برای درمان کودکان و بزرگسالان است که توسط کالف در سال ۱۹۸۰ ارائه شد. کالف اولین فردی بود که با کنار هم قرار دادن مجسمه های کوچک و شنی و به کارگیری اصول نظریه یونگ، مراجعان خود را درمان کرد. یونگ معتقد بود یک تجربه هیجانی که با واژه های شناختی درک و بیان شدنی نیست، می تواند با شکل دیداری بخشیدن به آن، تعریف شود. استفاده از شن، آب، و اشیا باعث پدید آمدن وضعیتی فوق العاده می شود و آنچه از ناخودآگاه شخص درمانجو می گذرد، به دستان سازنده اش منتقل می شود. شن بازی درمانی کالف روشی است غیرکلامی، نمادین، و مبتنی بر تجربه های خلاق، که در آن کودک با ساختن دنیای خود در جعبه شن، به بیان تعارض ها، تمایل ها، و هیجانهایش می پردازد. رو ش شن بازی درمانی نوعی بازی درمای غیرمستقیم است که در آن درمانگر نقش تسهیل کننده را دارد و مراجعان می توانند هیجانات و تصویرهای ذهنی خود را آرادانه و با استفاده از جعبه شن و اشیا مینیاتوری مختلف درون جعبه شن خلق کنند. در واقع این تکنیک بین خودآگاه و ناخودآگاه رابه برقرار می کند و باعث توسعه و بازسازی اعتماد به خود افراد می شود. محققان دریافته اند که بازی درمانی با استفاده از شن، موجب کاهش رفتارهای چالشی و اضطراب کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم با کارکرد بالا می شود. همچنین شن بازی درمانی موجب کاهش نشانه های اختلال تنیدگی پس از سانحه در کودکان مبتلا به این اختلال خواهد شد. شن بازی درمانی بر کاهش اختلال های اضطرابی تاثیر بسزایی داشته و باعث کاهش علایم هراس و ترس از فضای باز، اضطراب جدایی، ترس از آسیب فیزیکی، ترس اجتماعی، وسواس بی اختیاری و همچنین اضطراب عمومی می شود. شن بازی درمانی می تواند وسیله ارتباطی مناسبی برای دوباره ساختن صحنه های از دست رفته و ارزشمند خود باشد. می توان نتیجه گرفت که آموزش به شیوه بازی، نقش پررنگ و با اهمیتی در افزایش انگیزه و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دارد.