کودکان را در کاخ های بلند محبوس نکنیم و آنان را از بازی و جست و خیز در فضای وسیع و هوای آزاد محروم نسازیم. آسمان خراش ها را به وزارتخانه ها و موسسات بزرگ عمومی اختصاص دهیم تا مراجعه کنندگان یک جا بتوانند نیازهای خود را برآورند و برای یک کار ساده اداری مجبور نباشند از یک گوشه شهر به گوشه دیگر شهر در حرکت باشند. در کنار هر فضای مسکونی فضای سبز، باغ مخصوص کودکان و تفرجگاه نوجوانان و زمین های ورزش تاسیس کنیم تا فرزندان خود را از تک روی و انزواگرائی و خمودگی و بی حالی نجات بخشیم و زندگی آنان را توام با تحرک و نشاط سازیم و راه و رسم مشارکت را از همان دوران کودکی به آنان بیاموزیم. ثروت وسیله ای است که می تواند در راه خیر به کار افتد و امکانات مادی رشد و وسایل پرورش استعدادها را فراهم سازد؛ اما اگر خانواده های ثروتمند وسایل و پول توجیبی سرشار و بی حساب، برای ارضای تمایلات و خواسته های نفسانی فرزندان خود در اختیار آنها قرار دهند تا به هر نوع تفریح و خوشگذرانی بپردازند؛ چنین فرزندانی نه ارزش پول را درک خواهند کرد و نه ذوق کار و کوشش در آنها شکوفا خواهد شد و چه بسا که سرانجام افرادی بیکار و غرق در تباهی گردند، از طغیان و شرارت و ارتکاب جنایت روگردان نشوند. مساله دیگر مساله معاشرت کودکان است که اهمیت فراوان دارد. زیرا همین که کودک باب معاشرت را با بزهکاران گشود و تماس مستقیم و خیلی نزدیک با آنان پیدا کرد احتمال آنکه تحت تاثیر نامطلوب بزهکاری آنان قرار گیرد خیلی زیاد است. در این مورد بروز بزهکاری مشروط بر این است که کودک در برخورد با رفتار بزهکاری معاشران خود، آن را چگونه تلقی و تحلیل نماید. اگر کودک هیچ گونه سرمشق و نمونه دزدی در برابر خود نبیند مسلما دزد نخواهد شد حتی اگر فوق العاده بی چیز و بدبخت باشد.