امروزه، روزه بر دو نوع است: روزه طبی و روزه مذهبی. روزه طبی یا امساک از خوردن بعضی غذاها مخصوصا غذاهای محرک، فقط فواید جسمی داشته، ولی روزه مذهبی منافع جسمی و روحی را داراست. بیمارستانهای مخصوص لاغر کردن افراد چاق و کلینیک های زیبایی، ماساژ و تراپی(معالجه بوسیلهء ماساژ) در سراسر جهان مشتریان فراوانی دارد و اشخاص زیادی برای از بین بردن چربی های زیادی شکم و سایر نقاط بدن، به این بخش ها مراجعه کرده، با تحمل مخارج بسیار سنگین، اثر موقتی برای آنها حاصل می گردد. زیرا اصل تغذیه، یعنی سوخت و ساز(متابولیسم) مواد غذایی باید برپایه متعادلی باشد، تا اصولا مواد اضافی در نقاط مختلف، مخصوصا مراکز حساس بدن مانند: قلب، شرایین، مغز و کبد رسوب نکند. حال ببینیم این استراحت روحی و جسمی و رژیم غذایی در روزه طبی بیشتر است یا در روزه که شرع مقدس اسلام دستور فرموده است.
استراحت روحی: چون روح و جسم با یکدیگر همبستگی دارند،آنگاه که استراحت روحی نبود، جسم هم کسل می شود و خستگی یکی از مهمترین عوامل برهم زننده متابولیسم مواد غذایی است. روح که خسته شد پدیده جدیدی که بیماری زا است حاصل می شود و آن اسپاسم (انقباض) در نقاط مختلف بدن است. انقباض در رگها موجب کمی یا زیادی فشار خون می شود. در معده درد زیاد و نفخ شکم و در ریه ها تنگی نفس ایجاد می کند. آیا کسانیکه کار آزاد و روح سالم و ایمانی قوی دارند، کمتر به این بیماریها مبتلا نمی شوند؟ پاسخ مثبت است. شخصی که در ماه مبارک رمضان قبل از سحر از خواب برمی خیزد، با خلوص نیت دعا می کند، نماز می خواند، عذر گناهان را می خواهد، توبه می کند، دروغ نمی گوید، یک نوع صفای باطن و آرامش روحی پیدا می کند.
استراحت جسمی: منظور از استراحت، دراز کشیدن و خوابیدن نیست، بلکه استراحت اجزاء متشکله جسم است. قلب لازم نیست فعالیت بیش از اندازه کند. ریه ها، در معرض فشار و سنگینی تنور شکم نیستند. معده سنگینی نمی کند. غدد جنسی موقتا فعالیت خود را در کنار می گذارند و خلاصه یک رژنرسانس (ترمیم) کاملی برقرار می شود. اینست که اشخاص در ایام ماه مبارک رمضان خود را سبک حس می کنند، فعال هستند، و حوصله مطالعه دارند.