ظهور اسلام و برخورد مسالمت آمیز آن با دیگر ادیان و آیین ها از جمله عقاید ملی ایرانیان، موجب شد آیین ها و آداب و رسوم ایرانی از جامعه ایران رخت برنبندد. در عصر صفویان که شیعیان حکومت را در دست داشتند، به نوعی یک آشتی و پیوند میان باورهای اسلامی و شیعی با سنت های اصیل ایرانی به وجود آمد و علما و روحانیون آن عصر نیز در حفظ سنت های اصیل ایرانی ـ اسلامی به ویژه سنت حسنه نوروز بسیار کوشیدند و نوروز را امری مقدس شمردند. پس از صفویه، در زمان افشاریه، زندیه و قاجاریه نیز نوروز همچنان ارزشمند و محترم باقی ماند و حکومت ها نه تنها سرستیزی با آن نداشتند، بلکه برای رونق آن بسیار کوشیدند. احترام به نوروز در اسلام، هرچند به مذهب شیعه منحصر نمی شود، ولی چنان جایگاهی در میان شیعیان دارد که حتی روایت هایی از امامان شیعه در بزرگداشت نوروز نقل شده است. در مفاتیح الجنان از قول امام صادق (ع) آمده است: چون نوروز شد، غسل کن و پاکیزه ترین جامه‌های خود را خوشبو گردان و در آن روز، روزه بدار و چون از نماز پیشین فارغ شدی، چهار رکعت نماز بگذار و بعد از نماز، سجده شکر به جای آور و در میزان الحکمه آمده است که روز نوروز روزی است که خداوند از بندگان خود پیمان گرفت که او را بپرستند و او را شریکی نگیرند و به پیامبران و راهنمایان او بگروند. همان روزی است که آفتاب در آن طلوع کرد و بادها وزیدن گرفت و زمین در آن شکوفا و درخشان شد. هیچ نوروزی نیست مگر این که ما در آن روز منتظر فرج هستیم , زیرا نوروز از روزهای ما و شیعیان ماست . ایرانیان آن را حفظ کردند و شما آن را از دست نهادید.
نوروز همگام با نسیم بهاری و شکوفه‌های درختان و زنده شدن زمین و جوانه زدن گیاهان و در کنار آن، صله رحم، دید و بازدید، خانه‌تکانی و بهداشت و نظافت و آشتی نمودن افرادی که مدت‌ها با هم قهر بودند و... جهات مثبتی است که هر خردمند آن را می‌پسندد و آن روزی را که دارای چنین آغاز مفید و مثبت است می‌ستاید.