امروزه شناسایی انسان از روي راه رفتن، یکی از روش هاي بیومتریک و مورد علاقه محققین علوم بینایی ماشین و شناسایی الگو است. شناسایی انسان در این روش بـا اسـتفاده از خصوصـیات بـدنی و وضعیت حرکتی عابر پیاده است. در این روش، براي شناسایی از تصاویر ویدئویی جمع آوري شده توسط دوربین استفاده می شود به گونه اي که براي شناسایی فرد مورد نظر نیازي به نزدیک شدن به حسگر یا دوربین نبوده و فرد حتی بدون اینکه خودش متوجـه باشد مورد شناسایی قـرار مـی گیـرد . از ایـن روش مـی تـوان در فرودگاه ها و یا موارد امنیتی سود برد. از دیگـر ویژگـی هـا ي ایـن روش در مقایسه با سایر روش هـاي شناسـایی مثـل اثـر انگشـت صورت یا عنبیه غیر توهین آمیز بودن، جمع آوري آسان داده هـا و شناسایی با وضوح پایین تصاویر اسـت. شناسـایی از روي راه رفتن با امکان شناسایی در فواصل دور، عدم نیاز بـه اطـلاع و یـا همکاري فرد و همچنین عدم امکان پنهان نمودن، کارایی بـالایی را به ویژه در محیط هاي عمومی ارائه کرده و از این منظر می تواند مورد توجه حوزه پدافند غیرعامل قرار گیرد. با این حال شـناخت انسان از روي راه رفتن، علی رغم مزایا، معـایبی هـم دارد، ماننـد تغییر شرایط راه رفتن (قدم زدن آهسـته یـا سـریع)، زاویـه دیـد دوربین، شرایط لباس عابر که باعث پایین آمـدن نـرخ شناسـایی می شوند. اما امروزه محققان با استفاده از یک  پایگاه داده زمانی- مکانی و سپس اعمال روش تحلیل مؤلفه هـاي اصلی و دسته بندي با روش ماشین بردار پشتیبان عمل شناسـایی  را انجام می دهند و با استفاده از این روش تک تک پیکسل ها را استخراج نموده و ارزیابی می کنند  در حالیکه در روش های قبلی کل تصویر مورد پردازش قرار می گرفت. همین ویژگی باعث می شود که بتوانند تغییـرات در نـوع حرکت(آهسته یا تند)، نوع پوشش ( با کت یا کیف) را نیـز مـورد شناسایی قرار دهند.