پوسیدگی دندان های شیری یکی از بیماری های مزمن شایع دوران کودکی می باشد. به ویژه پوسیدگی در گروه کودکان زیر شش سال که به پوسیدگی زودرس دوران کودکی معروف است. بر پایه بررسی های انجام شده میزان شیوع پوسیدگی در کودکان کشورمان ایران بالا بوده و بین ۳۱ تا ۸۳ درصد متغیر است. دندان های شیری در حدود شش ماهگی در دهان شیرخواران شروع به رویش می کنند و در سنین ۳ تا ۵ سالگی به تعداد ۲۰ عدد شامل ده دندان در فک بالا و ده دندان در فک پایین، جهت برآورده ساختن نیازهای تغذیه ای در دوره خردسالی، تکمیل می شوند. به علت این که از یک طرف دندان های شیری پایه و اساس دندان های دایمی می باشند و از طرف دیگر استعداد بالایی در برابر پوسیدگی دارند، این دندان ها بسیار با اهمیت می باشند و نگهداری و بهداشت آنها یک امر جدی برای سلامتی کودکان تلقی می شود. عوامل اصلی که در تشکیل پوسیدگی دخالت دارند، عبارتند از؛ سطوح دندانی (مینا یا عاج)، باکتری زایی ارثی، کربوهیدرات های قابل تخمیر و زمان می باشند، اما پوسیدگی دندان در نتیجه تحلیل موضعی بافت سخت دندان به کمک اسید تولید شده به وسیله باکتری موجود در پلاک دندان (بیو فیلم)، به وجود می آید. در صورتی که پوسیدگی دندان به موقع درمان نشود، عفونت به مغز دندان توسعه می یابد که می تواند به نوبه خود به بافت های نگهدارنده و آرواره ها انتشار یابد و منتج به شکل پیشرفته بیماری گردد که غالبا دردناک است. پدیده پوسیدگی یک واقعه قطعی نیست و افراد مختلف بسته به شکل دندان ها، عادات بهداشتی دهان و حجم بزاق محافظتی در درجات متقاوتی نسبت به آن آسیب پذیر می باشند. تاکنون عوامل اپیدمیولوژیک و دیگر عواملی که در ایجاد و تشدید پوسیدگی دندان های شیری دخالت دارند، به انازه کافی بررسی شده اند. با وجود این به نظر می رسد وضعیت دندان های مجاور، در بروز پوسیدگی در دندان های شیری نقش داشته باشند. این بدین معنا است که یک دندان پوسیده یک عامل تهدید کننده برای سه دندان مجاور ( یک یا دو دندان کناری و دندان مقابل) آن می باشد.