شهر تهران از سال ۱۸۳۰ میلادی  (زلزله ۷ ریشتر شمیرانات) تاکنون هیچ زلزله شدیدی را تجربه نکرده است. بر طبق آمار، دوره بازگشت زلزله شدید در تهران ۱۵۰ سال می باشد. شهرتهران به عنوان مهم ترین نهاد اجتماعی، سیاسی و اقتصادی کشور به واسطه قرار گیری در دامنه جنوبی البرز و وجود گسل های فعال در نزدیکی و اطراف آن، ثبت مستمر زمین لرزه ها در شبکه های لرزه نگار یا اطراف این شهر و رخداد زلزله های ویرانگردر طول تاریخ در محدوده آن از پتانسی لرزه خیزی بالایی برخوردار است. پیش بینی آسیب های لرزه ای مبتنی بر سناریوهای محتمل در شهر تهران می تواند تصمیم گیران را جهت شناسایی اولویت های برنامه ریزی جهت کاهش خسارت کمک نماید. تخمین خسارت، با توجه به خاطره و سازه های موجود و تعداد و نوع سازه ها و شریان های حیاتی برآورد خواهد شد. نقشه آسیب پذیری بیان کننده ارتباط بین شدت لرزه ای و درجه خسارت به سازه ها خواهد بود. تلفاتی همچون مرگ و جراحت هنگام وقوع در شب یا روز نیز تخمین زده می شوند. بنابراین کل فرایند  تخمین خسارت منجر به آگاهی از مجموع خسارت و چگونگی توزیع آنها در صورت وقوع زلزله می باشد. البته باید توجه داشت، زمانی که یک زلزله رخ می دهد اثرات و نتایج آن قطعاً تفاوت های زیادی با نتایج سناریو خواهند داشت. سناریو تنها فرضیه ای است که از این پس بدانیم که اثرات وقوع یک زلزله می تواند بدتر یا شبیه به چیزی باشد که سناریو محاسبه کرده است. آماده بودن برای وقوع زلزله براساس سناریوی زلزله به دست آمده، به ما کمک می کند که برای رویارویی با یک زلزله واقعی در آن منطقه نیزآماده باشیم. بر اساس پژوهشی که در سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهران صورت گرفته است طول گسیختگی گسل های تهران احتمالا به این صورت خواهد بود. در مشاء ۴۳ کیلومتر، نیاوران ۳۶ کیلومتر، پارچین ۳۶ کیلومتر و ری و رامین ۱۷ کیلومتر. با توجه به نقشه ها و امار موجود می توان دریافت که در صورت فعال شدن گس نیاوران و مشاء بیشترین خسارت به شهر تهران وارد می گردد. احتمال می رود که در صورت وقوع زلزله در تهران کشته های حاصل از گسل نیاوران ۱۴۶۰۸، گسل مشاء ۳۵۳، گسل پارچین ۶۸۳۶ و گسل ورامین و ری ۱۰۲ نفر باشد. با توجه به موارد گفته شده در صورت وقوع زلزله بیشتر خسارت مربوط به زلزله مشاء و زلزله مربوط به گس نیاوران خواهد بود.