می توان سال ۲۰۰۰ را به عنوان نقطه ای برای شروع پیشرفت های شهر هوشمند و ورود فناوری اطلاعات به برنامه ریزی شهری دانست و از همین تاریخ است که شهر هوشمند به معنای هرنوع نوآوری بر مبنای فناوری در حیطه برنامه ریزی شهری و توسعه عملکردهای شهری تکامل یافته است. شهر هوشمند را می توان به عنوان شهری معرفی کرد که در آن از انواع روش های الکترونیکی مانند حسگرها، سیستم های صوتی و تصویری به منظور جمع آوری داده ها و اطلاعات شهری استفاده می شود. این اطلاعات جمع آوری شده در مراکز داده هایی عظیم نگه داری و به منظور مدیریت هرچه بهتر دارایی ها، منابع و خدمات شهری استفاده می شوند. این داده ها شامل هرنوع اطلاعات جمع آوری شده از ابعاد مختلف شهری هستند که می تواند شامل اطلاعات هویتی شهروندان، دارایی ها و مجموع اطلاعات موجود در سازمان ها باشد. دسترسی به این حجم عظیم اطلاعات، به تصمیم گیرندگان سیاست های شهری کمک خواهد کرد تا بهترین عملکرد را در تمام بخش های خدماتی ارائه شده داشته باشند. موضوع قابل توجه این است که شهرهای هوشمند هم از نظر روش های مورد استفاده ی دولت هایشان و هم در خصوص چگونگی و نحوه نظارت، تجزیه و تحلیل، برنامه ریزی و اداره شهری به صورت هوشمند عمل می کنند. فناوری شهر هوشمند، شرایطی را برای مسئولین شهری فراهم می کند که بتوانند به طور مستقیم با زیرساخت های شهر تعامل داشته باشند و به صورت کاملا دقیق و جزئی از آنچه در شهر اتفاق می افتد آگاهی داشته باشند. بنابر آنچه ذکر شد می توان شهر هوشمند را شهری دانست که در کوتاه ترین زمان ممکن، بهترین پاسخ را برای مشکلات و چالش های احتمالی پیش آمده ارائه می کند. به طور کلی می توان بیان کرد که مفهوم شهر هوشمند در سه حوزه ی اصلی توسعه یافته است؛ این سه حوزه عبارت است از: ۱-دانشگاه، ۲-صنعت، ۳-حکومت.