بازی به کودکان فرصتی برای تمرین رفتارهای مفید اجتماعی و تجارب افکار و احساسات جدید در محیطی امن و همراه با روابطی حمایت گونه می دهد. بازی می تواند به منظور برقراری ارتباط درمانی به کار رود و بزرگسالان می توانند از این طریق به دنیای درونی کودک راه یابند. بازی به کودک اجازه می دهد بین تجربیات محیط و تجربه های خود ارتباط برقرار کند، درنتیجه وسیله ای برای بینش، یادگیری حل مسئله، مقابله و تسلط است. بازی، وسیله ای طبیعی برای بیان و اظهار وجود کودک است. بازی تمرینی است برای چالش ها و پیچیدگی های زندگی که به توانمندی بیشتر، افزاش مهارت های ذهنی و جسمانی، امنیت بیشتر و پیوندهای اجتماعی محکم تر منجر می شود. در رویکرد کودک محور، محتوا و فرایند بازی را خود کودک انتخاب می کند. کودک است که تصمیم می گیرد با چه اسباب بازی هایی به بازی بپردازد و سرعت بازی را تعیین می کند. درمانگر هیچ تصمیمی برای کودک نمی گیرد، حتی اگر این تصمیم گیری در زمینه ای بسیار کم اهمیت باشد. به این ترتیب کودک تشویق می شود تا مسئولیت خویش را بپذیرد و در این فرایند، توانایی های خود را کشف می کند. اهداف کلی بازی درمانی کودک محور در راستای تلاش های درونی کودک در جهت خودشکوفایی قرار دارد. از آنجا که تمرکز بازی درمانی کودک محور بر شخص کودک است و نه بر مشکل او، در آن بر تسهیل تلاش های کودک برای تبدیل شدن به فردی کارآمدتر تأکید می شود تا بتواند با مشکلات فعلی و آتی که بر زندگی اش اثر می گذارند مقابله کند. بازی درمانی کودک محور، یک رویکرد غیرمستقیم برای کمک به کودکانی با مشکلات عاطفی و رفتاری است. اعتقاد اصلی در بازی درمانی کودک محور این است که کودکان دارای ظرفیتی ذاتی برای حل مشکلاتی که تجربه کرده اند و افزایش خودپنداره هستند که همه اینها به افزایش شایستگی و اعتماد به نفس منجر می شوند.