کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی- بیش فعالی از طریق هنر یاد می گیرند، پاسخ جدیدی به موقعیت ها بدهند و بر روی تغییرات هیجانی و رفتاری خود کار کنند. فعالیت های هنری با تأثیر بر عوامل اجتناب (مانند حواس پرتی، سرکوب و رهاشدگی رویکرد (مانند پذیرش، ارزیابی مجدد و حل مسأله) و خودتوسعه (مانند افزایش خودشناسی، ارتقاء عزت نفس و افزایش عوامل) بر هیجانات افراد تأثیر می گذارند. گِل رس از جمله اسباب بازی هایی است که کودک می تواند با آنها خلاقیت و نوآوری خود را به نمایش بگذارد. در هنگام کار با گِل، احساسات در وجود کودک به وجود می آیند و بیان می شوند. گِل اجازه می دهد که کودک، دامنۀ وسیعی از احساساتش را بیان کند ممکن است کودک به گِل ضربه بزند یا خشمگینانه سوراخش کند یا در حالت ناامیدی گِل را نیشگون بگیرد و از هم جدا کند. بنابراین، عواطفی را که کودک نشان می دهد نشانگر احساساتی است که به روشی پالایشی بیرون می ریزد و چون حالت خمیری، شکل پذیری گِل بالا است؛ کودک  می تواند در عمل و فعالیتی که با گِل انجام می دهد با پرخاشگری درگیر شود. بدون ترس از اینکه نتایج منفی از مواد خمیری به وجود آید و نیز امکان پس خورد را فراهم می سازد، برخلاف اینکه گل به عنوان ماده ای مقاوم در برابر برخی از دستکاری ها است و به راحتی قابل شکستن یا ویران شدن یا از بین رفتن نیست کودکان در خلال  کار با گِل به احساس آرامش رسیده و فشارهای عصبی آنان کاهش می یابد. در هنگام کار با گِل، کودک دامنه وسیعی از احساسات خود را نشان می دهد. چون حالت شکل پذیری گِل بالاست، کودکان می توانند بدون ترس از نتایج منفی، با پرخاشگری با گِل درگیر شوند و پس خوراند هم بگیرند. در واقع، کودکان در هنگام کار کردن با چنین مواد ابتدایی، نیازهای واپس زده قبلی خود را جبران نموده و به خاطرات و اندیشه های خود عینیت داده و بیش از پیش درصدد افزایش تنظیم هیجان خود بر می آیند.