اختلال بیش فعالی و کمبود توجه یکی از شایع ترین اختلال های روانی کودکان می باشد که شدت این اختلال بر جنبه های زندگی خانوادگی، اجتماعی و روانی خانواد های این کودکان به  ویژه مادران آنها تاثیر منفی می گذارد.
روش های درمان اختلال نقص توجه بیش فعالی
دارو درمانی
برای چندین دهه است که داروها برای درمان علائم بیش فعالی استفاده می شود، سه گروه دارو شناسایی شده است که به نظر می رسد محرک ها بیشترین تاثیر را در مورد کودکان و بزرگسالان داشته اند. در بسیاری از افراد این گونه داروها به طور قابل ملاحظه ای بیش فعالی آنها را کاهش داده و توانایی آنها را برای تمرکز در کار و یادگیری بهبود می بخشد. درمان دارویی خط اول درمان بیش فعالی محوسب می شود. محرک های دستگاه عصبی مرکزی انتخاب اول هستند، زیرا مشخص شده اثر بخشی بالینی دارند و عموما عوارض خفیف قابل تحملی ایجاد می کنند. رایج ترین داروی محرک، آمفتامینی است به نام مثیل فندینبت (با نام تجاری ریتالین). مثیل فنادیت باعث افزایش سطح فعالیت پیک عصبی دوپامین در نتیجه سیستم های مغزی مرتبط می شود. داروی دیگری که در درمان بیش قعالی  استفاده می شود پرمولین (با نام تجاری سیلرت) است که مانند ریتالین دارویی محرک است که بر روی سیستم دوپامین عمل می کند.
رفتار درمانی
انواع روش های مختلف درمانی، برای درمان بیش فعالی به کار رفته است که از آن جمله رویکردهای عاملی با ابزاری که مبتنی بر دستکاری وقایع محیطی می باشد که در آن یک رقثار هدف قراخوانده می شود(محرک فراخوان) و با وقایعی فورا به همراه چنین رفتاری می آیند (پیامدهای تقویتی با تنبیهی) تا فراوانی رخداد رفتار هدف را افزایش یا کاهش دهند. تجویز داروهای محرک و رفتار درمانی هرکدام به تنهایی و یا در ترکیب با هم جز موثر ترین شیوه های درمان بیش فعالی هسنتد. اما والدین این کودکان معمولا روش های رفتار درمانی به تنهایی را نسبت به روش های ترکیبی همراه با دارو درمانی ترجیح می دهند.