جنبه های انگیزشی موسیقی در ورزش توجه محققین زیادی را در سال های اخیر به خود معطوف کرده است. موسیقی را می توان در طی ورزش هوازی برای افزایش انگیختگی و انگیزش شرکت کنندگان مورد استفاده قرار داد تا ورزش را به عنوان یک فعالیت کسل کننده و یا خسته کننده درک نکنند. تحقیقات نشان داده است هنگامی که ورزشکاران به موسیقی با ریتم تند و آهسته گوش می کنند توان خروجی و بازده قدرت در آزمون بی هوازی نسبت به حالت سکوت به طور قابل توجهی افزایش می یابد. وجود موسیقی ریتم پائین اثر قابل توجهی در کنترل تولید نیروی دارد و ریتم بالا سبب افزایش انگیختگی شده و ادراک تولید نیرو را مختل و باعث افزایش خطای تولید نیرو می شود. موسیقی با ایجاد حالت روان افزایی و عدم توجه به درون تأثیر معنی داری بر عملکرد می گذارد. در توجیه این مورد می توان گفت به دلیل اینکه چرخه های مدارهای عصبی حرکتی و هیجانی از نظر آناتومیکی و یا کارکردی با هم پیوند دارند. تغییرات هیجانی با بار زیاد می تواند منجر به صدمه و نقص عملکرد گردد. از دیدگاه عصبی عضلانی هر محرک بیرونی که افزایش انگیختگی را در بر داشته باشد، هنگام اجرای فعالیت جسمانی موجب افزایش میزان آتشباری نورون در مراکز اولیة حرکتی و در نتیجه افزایش بارکاری از طریق انقباضات عضلانی قویتر حتی در شرایط خستگی می شود. حرکات پا در تکواندو مهارت پیچیده ای است که به کنترل عضلانی دقیق وابسته می باشد و عوامل ادراکی- شناختی متعددی در اجرای صحیح حرکت دخیل می باشد. به همین دلیل نیاز به انگیختگی پایین و عدد فعال سازی کوچک در این رشته کاملا محسوس می باشد. موسیقی ریتم پائین می تواند نقش مهمی در تنظیم انگیختگی لازم برای ادراک و کنترل تولید نیرو داشته باشد و مربیان برای افزایش کارآمدی و بازده از موسیقی مناسب به عنوان مولفه انگیزشی خارجی در تمرینات افراد مبتدی استفاده نمایند.