CBDC پول است که به صورت دیجیتالی توسط بانک مرکزی صادر می شود. انتشار ارز دیجیتال بانک مرکزی در بسیاری از بانک های مرکزی در سراسر جهان در حال آزمایش است. تقاضا برای CBDC تا حدی از عوامل مختلفی ناشی می شود، از جمله علاقه شدید به ادغام فناوری در بخش مالی، ظهور روش ها و خدمات جدید پرداخت، توجه روزافزون به کریپتوکارنسی ها و همچنین ناپدید شدن تدریجی پول نقد فیزیکی. یک نظرسنجی از ۶۳ کشور در سال ۲۰۱۹ که توسط بانک تسویه حساب های بین المللی منتشر شد، نشان دادکه ۷۰ درصد از پاسخ دهندگان مشغول کار بر روی CBDC بودند. CBDC می تواند ۲۴ ساعته در دسترس باشد و یا بانک مرکزی می تواند تصمیم بگیرد که ساعات عملیاتی خاصی را مشخص کند. CBDC یک بدهی بانک مرکزی محسوب می شود و پرداخت بهره توسط آن از لحاظ فنی امکان پذیر است. بانک مرکزی این نرخ بهره را تعیین می کند و می تواند همانند نرخ سود بانکی باشد یا در سطحی تنظیم شود که بسته به اهداف بانک مرکز تقاضای CBDC را افزایش یا کاهش دهد و یا می تواند یک مقدار اسمی ثابت داشته باشد. طراحی CBDC به صورت کاملا ناشناس و یا کاملا قابل ردیابی امکان پذیر است. هرچند CBDC شکل جدیدی از پول است و با تحولات فناوری، در آینده نیز احتمالا با شکل های جدیدی از پول مواجه خواهیم بود، اما همه اشکال مختلف بایستی سه وظیفه زیر را عهده دار شوند:
- پول به عنوان وسیله یا واسطه مبادله، می بایست برای هر دو طرف معامله قابل پذیرش باشد.
- پول به عنوان واحد حساب یا سنجش ارزش؛ به عنوان واحد پولی استاندارد برای اندازه گیری ارزش کالاها، خدمات و دارایی ها استفاده می شود. برای نتیجه گیری این عملکرد، یک ارز باید بدون کاهش ارزش در واحدهای کوچکتر تقسیم گردد.
- پول به عنوان وسیله حفظ یا ذخیره ارزش (پس انداز)؛ باید با گذشت زمان پایدار بماند. این بدان معناست که می توان با اطمینان خاطر پول را با گذشت زمان ذخیره و بازیابی کرد.