امروزه در کشورهای توسعه یافته از علم بیومتریک در فعالیت های مختلف از جمله در فعالیت های امنیتی و پلیسی استفاده می شود. توسعه سیستم های بیومتریک روشی برای شناسایی اشخاص است که مزایای آن در مبارزه با جرم؛ تروریسم؛ حفظ امنیت وآسایش شهروندان است. سیستم های بیومتریک عملا با بهره گیری از الگوریتم و محاسبات ریاضی مشخصه های قابل سنجش اجزای بدن انسان را اندازه گیری و به عنوان یک رکورد منحصر به فرد ثبت می کنند. اجزایی مثل اثر انگشت، عنبیه، شبکیه چشم، لاله گوش، لب ها، صورت، حرارت بدن (نمودار ترمو گرام)، بوی بدن، آناتومی استخوان ها، رگ، نحوه راه رفتن، نحوه تایپ کردن و غیره. مثلا درخصوص نمودار حرارتی بدن جالب است بدانید که حرارت چهره در تمامی افراد حتی دوقلوها نیز متفاوت است و نمودار ترموگرام در برابر گذشت مقاوم است، همچنین در برابر جراحی های پلاستیک نیز مقاوم است. مثال دیگر هندسه کف دست است. برای اسکن سطح کف دست از اسکنرهایی با صفحه اسکنی که برای درست قرار گرفتن دست هنگام اسکن مهره هایی بر روی آن قرار گرفته، مانند اثر انگشت استفاده می شود. اسکنر بعد از اسکن کردن با توجه به قابلیت های نرم افزار و سخت افزار استفاده شده مقایسه انجام می شود که در صورت تطبیق هویت شخص تایید می شود. مشخصه های کف دست مانند هندسه دست، برآمدگی و فرورفتگی، خطوط اصلی و چین و چروک ها را می توان ترکیب کرده و سامانه بیومتریک دقیقی را درست کرد. در حقیقت شاخصه های زیست سنجی انسان، توانایی شناسایی صحیح تر و دقیق تر افراد را نسبت به کارت های شناسایی یا رمزهای عبور دارد و فناوری بیومتریک این امکان را به پلیس می دهد که حتی بدون حضور شخص، فقط چند ثانیه فیلم با آنکه سر و صورت فرد پوشانده شده باشد، با یک فراکانس صوتی، بوی بدن، حرارت بدن و نحوه راه رفتن بتواند یک رکورد از یک شخص ثبت کند و حتی هویت فرد را شناسایی کند. سیستم های بیومتریک این قدرت را به پلیس می دهد تا در محیط نت و سایبر نیز به کمک بیومتریک تعقیب و مراقبت الکترونیکی و رد زنی سایبری را دنبال کند و ادله جرم را جمع آوری نماید.