در دهه اخیر شاهد ظهور امیدبخش نانوذارت در سیستم های درمانی سرطان همچون؛ انتقال دارو و پروتئین های نوترکیب باخواص ضد توموری هستیم. ویژگی های خاص ریز محیط اطراف تومور امکان تجمع سیستم هایی با مقیاس نانو را در محل تومور میسر می سازد. نانوذرات دارای یک نسبت سطح به حجم بزرگ هستند، که به آنها این امکان را می دهد مقادیر زیادی از داروها را جذب کنند و به راحتی در سرتاسر جریان خون پخش شوند. مساحت بزرگتر آنها ویژگی های منحصر به فردی به آنها می بخشد، زیرا باعث بهبود خصوصیات مکانیکی، مغناطیسی، نوری و کاتالیزوری آنها می شود و در نتیجه استفاده بالقوه دارویی آنها را افزایش می دهد. نانوذرات مختلف به طور خاص طراحی شده اند و داروهای ضدسرطان و اسیدهای نوکلئیک مانند دی ان ای و آر ان ای را به سلول های سرطانی تحویل می دهند و در نتیجه راه های جدیدی را در راهبردهای درمانی سرطان باز می کنند. این نانوذارت می توانند به صورت ارگانیک یا معدنی طبقه بندی شوند. از نانوذارت ارگانیک می توان به لیپوزم، میسل، پلیمر، دندریمر اشاره کرد و از نانوذرات معدنی می توان به نانوذرات طلا، نانوذرات نقره، نانوذرات اکسید آهن و کوانتوم دات اشاره کرد. با توجه به مزایای نانوذرات از جمله توانایی حمل دارو، کاهش سمیت، رهایش کنترل شده دارو و انتقال اختصاصی دارو به بافت هدف این ساختارها توانسته اند توجه بسیاری از محققان را به خود جلب نمایند. در نتیجه این ویژگی ها نانوفناوری پتانسیل زیادی برای درمان سرطان ایجاد کرده است که می تواند از آزمایشگاه تحقیقاتی به سمت بالین بیمار حرکت کند. یکی از نگرانی های احتمالی که منجر به محدود کردن کاربرد برخی از نانوذارت برای درمان سرطان می شود، سمیت آنان است که نیاز به بررسی بیشتر دارد. با این وجود، درمان های سرطانی مبتنی بر فناوری نانو همچنان توسعه خواهد یافت و منجر به بهبود نتایج درمانی خواهد شد.