مهمترین هدف و رسالت الگوریتم های اجماع فراهم کردن و مدیریت یکپارچگی شبکه در نبود عامل مرکزی و اعضای شبکه است و مهمترین عامل در برقراری این یکپارچگی ثبت کردن و انجام دادن تراکنش های معتبر در درون شبکه است. تراکنش معتبر نشان می دهد که فرستنده یا انجام دهنده وجه کافی برای تراکنش را داشته است (که از تراکنش های قبلی در بلوک های قدیمی تر استخراج می شود) و ارسال کننده اصالت تراکنش را با امضای دیجیتال خود تأیید کرده است. در این مرحله، برای نهایی شدن تراکنش و ارجاع پذیری آن، باید بلوک حاوی تراکنش به زنجیرۀ اصلی اضافه شود و اعضا آن را شناسایی کنند. اعضای شبکه بلوک های تأیید شدۀ خود را برای اضافه شدن به زنجیرۀ اصلی به سراسر شبکه ارسال می کنند. اگر هریک از اعضا بلوک های مد نظر خود را برای درج شدن در زنجیرۀ اصلی به سراسر شبکه ارسال کنند احتمالا بلوک های تکراری و متناقضی تشکیل می شود. برای جلوگیری از این مسئله، اعضا باید دربارۀ اینکه کدام بلوک به زنجیره اضافه شود و همچنین، عضو اضافه کنندۀ آن به توافق برسند. به این توافق و شیوه حصول آن، الگوریتم اجماع گفته می شود. با توجه به شیوه فعالیت رمزارزهایی چون اتریوم و نکست کوین ک در آن اعضا به راحتی به شبکه عمومی بلاک چین اضافه یا از آن حذف می شوند، اجماع با رای گیری از همه اعضا، مشابه آنچه در اجتماعات انسانی رخ می دهد، دشوار و گاهی غیرممکن است. در این حالت، عضو اضافه کنندۀ بلوک باید اثبات کند که از سایر اعضای شبکه برای انجام دادن این کار شرایط بهتری دارد. ازاین رو، به این دسته از الگوریتم های اجماع الگوریتم های اثبات محور گفته می شود به عضو اضافه کننده نیز پاداش مشخصی اعطا می شود و معمولا لگوریتم های اثبات محور با توجه به آنچه مبنای اثبات قرار می گیرد به اقسام متعددی تفکیک می شوند. در صورتی که توان پردازش اعضا مبنای اثبات برتری آنها قرار گیرد، الگوی اثبات کار نامیده می شود. در صورتی که میزان سرمایه و سهم مالی عضو مبنای اثبات برتری باشد، الگوریتم اثبات سهم نامیده می شود که هدف آن غلبه بر مشکلات الگوریتم های اثبات کار است. الگوریتم های دیگری نظیر اثبات شانس، اثبات فعالیت و اثبات ظرفیت نیز وجود دارند اما مشهورترین آنها همان الگوریتم های اثبات کار و اثبات سهم هستند.