نانوذرات فلزی با تبدیل نور ورودی به میدان پلاسموني مي توانند در طیف موج های خاصي، نور ورودی را تقویت نموده و باعث افزایش جذب در سلول شوند (پلاسمونیک علمي است که به مطالعه برهم کنش نور با ساختارهای فلزی مي پردازد). همچنین باعث پراکنش بیشتر نور به داخل ساختار شده و منجر به جذب نور ورودی شود. وقتي نور به سطح فلز تابیده مي شود اگر بسامد نور با بسامد پلاسمایي فلز یکسان باشد الکترونهای نوار رسانش فلز شروع به نوسان مي کنند که به نوسان آنها پلاسمون سطحي مي گویند. پلاسمون های سطحي را مي توان توسط یک صفحه یا فصل مشترك بین مواد با ثابت دیالکتریک مختلف برانگیخته کرد. وقتی نور به نانوذرات فلزی تابیده می شود به علت محدود بودن سطح و حجم نانوذره ها، پلاسمون ها در سطح نانوذرات ایجاد شده و میدان الکترومغناطیسي قوی در اطراف نانوذرات تشکیل می شود و پلاسمون سطحی جایگزیده شکل می گیرد. تشدید پلاسمون سطحي جایگزیده شده باعث افزایش میدان مغناطیسي موضعي مي شود که خواص نوری دستگاه های نانوساختار را بهبود مي بخشد. در مقایسه با سلولهای خورشیدی رایج، سلول های خورشیدی لایه نازك دارای لایه جاذب نیمه رسانا با گاف نواری باریکتر هستند. اما این امر مي تواند منجر به جذب ناکارآمد و پایین قطعه شود. بنابراین، طراحي بهتر ساختار قطعه برای گیراندازی بالا و افزایش جریان فوتوني حیاتي است. در سال های اخیر، تحقیقات زیادی برای افزایش جذب نور و بازده سلول های خورشیدی انجام شده است. استفاده از نانوساختارهای پلاسمونیک در لایه بالایی سلول خورشیدی از راه های مؤثر کاهش اتلاف بازتابي است. حضور نانوذرات پلاسمونیک درون لایه فعال سلول های خورشیدی، جذب اپتیکي و در نتیجه بازده را بهبود مي بخشد. حضور نانوذره موجب مي شود نور فرودی جفت شدگي بهتری با لایه فعال داشته باشد و در نتیجه انعکاس از سطح کاهش یابد. تنها نوری که در لایه جذب سلول خورشیدی، جذب مي شود مي تواند به جریان الکتریکي تبدیل شود. بنابراین مواد دیگر استفاده شده در سلول خورشیدی مي توانند نور را جذب کنند ولي نور جذب شده به جریان الکتریکي تبدیل نمي شود.