مثبت گرایی به معنای داشتن نگرش ها، افکار و رفتار و کرداری خوشبینانه در زندگی است. به عبارت دیگر، از نظر روانشناسی، مثبت گرایی هم مثبت اندیشی است و هم مثبت کرداری. در سالهای اخیر و به دنبال موج تازه ای که در روانشناسی پدید آمده، روانشناسی مثبت گرا به صورت مرحله ای تازه و نوین مطرح شده است. مثبت نگری را می توان استفاده کردن از تمامی ظرفیت های ذهنی مثبت، نشاط انگیز و امیدوارکننده در زندگی برای تسلیم نشدن در برابر عوامل منفی ساخته ذهن و احساس های یاس آور ناشی از دشواری ارتباط با انسان و رویارویی با طبیعت دانست. به عبارت دیگر مثبت نگری را می توان خوش بینی نسبت به جهان، انسان و خود برشمرد. بررسی ها نشان داده است که می توان مهارت های لازم برای برخوردار بودن از خوش بینی و مثبت نگری همراه با انعطاف پذیری و مبتنی بر واقعیت را به کودکان و نوجوانان آموزش داد و آنها را در برابر مسائل و مشکلات، ایمن سازی روانی کرد. در آموزش خوش بینی و مثبت اندیشی دانش آموزان تشویق می شوند تا تجربه های مثبت و خوب خود را بازشناسند و نقش آنها را در افزایش و ارتقای احترام خود و عزت نفس شناسایی کنند و به این حال، توانایی شناخت جنبه های مثبت دیگران را کسب کنند. آنان همچنین می توانند تا در جهان موضعی فعال اتخاذ کنند و زندگی خود را شخصاً شکل دهند، نه اینکه هر آنچه بر سرشان می آید به گونه ای منفعل بپذیرند.
می توان با روش های زیر کودکان را مثبت اندیش کرد:
۱. برای فرزند خود الگوی مثبت‌اندیشی باشید.
۲. محیط خانه را گرم و صمیمی کنید. از سرزنش‌کردن کودک بپرهیزید. به او آزادی بدهید و بگذارید گاهی اشتباه کند. شیوه حل مسئله و یافتن راه‌حل‌ها را‌ به او آموزش دهید و از همه مهم‌تر به او بیاموزید که هدف زندگی زیست شادمانه است.
۳. به کودکان اجازه بدهید فعالیت‌های دلخواهشان را انجام بدهند.
۴. اعتماد به‌ نفس کودکتان را افزایش دهید.