یکی از راه های مبارزه با بیماری ها افزایش فعالیت فیزیکی است که در ارتباط نزدیک با فضای سبز است. در واقع فضای سبز با ایجاد یک مکان قابل دسترس، ارزان و لذت بخش، فرصت بیشتری را برای بازدید کننده جهت شرکت در فعالیت های فیزیکی (پیاده روی، بازی، ورزش و دوچرخه سواری ) در یک محیط مطبوع فراهم نموه و منجر به بهبود سلامتی و تندرستی افراد می گردد. زیرا مشاوران سلامت معتقدند پیاده روی و دوچرخه سواری، روش های مناسبی برای بهبود بیماری های قلبی و عروقی، حفظ قدرت ماهیچه و تحرک آن، کاهش وزن، کاهش خطرات بیماری های دیابت نوع ۲، بیماری های استخوانی می باشد. سطح فعالیت فیزیکی با میزان دسترسی به فضای سبز، تراکم جمعیت نواحی مسکونی، امنیت نواحی مسکونی، دسترسی به مسیرهای پیاده رو و ابزار ورزشی در ارتباط است. در واقع افرادی که نزدیک به پارک بوده و دسترسی به فضای سبز زیادی دارند، سه برابر کسانی که در مناطقی با حداقل فضای سبز زندگی می کنند، دارای فعالیت فیزیکی هستند  و همین افراد به دلیل فعالیت بیشتر، سالم تر از دیگر افراد بوده و در طولانی مدت، افزایش سطح رضایتمندی در خانه، محل کار و اجتماع برای آنها حاصل می گردد. ازجمله مزایای روانی تماس با طبیعت می توان به تسکین استرس، تنش و کاهش اضطراب اشاره نمود. این منافع ممکن است نقش عمده ای از تغییر بار جهانی بیماری در طی زمان داشته باشند. در آمریکا طی یک تحقیق مشخص شد که فضاهای شهری طبیعی که فاقد عناصر طبیعی هستند، برخلاف سلامتی روانی عمل می کنند و به طور معنی داری سبب افزایش غم و اندوه می شوند. و کارگرانی که فاقد منظره طبیعی در اطراف میز کار هستند بیشتر از کارگران دارای محیط کار طبیعی مریض می شوند.  بطورکلی تحقیقات انجام شده نشان می دهد با گذراندن وقت در طبیعت بکر( چمنزار، پارک های عمومی، جنگل) یا حتی نگاه کردن به طبیعت، استرس و پرخاشگری و خشونت را کاهش داده و با بازگشت نیروی جوانی منجر به بازسازی وضعیت فیزیولوژیکی و روانی فرد می گردد.