اکوتوریسم، یک شکل از گردشگری است که شامل بازدید از مناطق طبیعی شکننده، بکر و نسبتا دست نخورده، باحداقل تاثیر است. امروزه انواع مختلی از طبیعت گردی شامل گردش آبی، ساحلی، کوهنوردی، غارنوردی، بیابان گردی، دامنه نوردی، مردم شناسی و شیوه طبیعت درمانی وجود دارد. در تعالیم اسلامی طبیعت به عنوان آیت الهی مطرح می شود و انسان به تفکر در اسرار آفرینش و نشانه های خداوند در عالم هستی فرا خوانده می شود. خداوند در قرآن کریم به آثار خلقت برای درک غظمت خویش و استحکام ایمان مسلمانان و مومنان اشاره می فرماید ولی نحوه خطاب به گونه ای است که گویا خداوند متعال، ژرف نگری در پاره ای از آثار خلقت را بر مومنان مسلم می داند. خداوند در قرآن کریم روی طبیعت و جنبه های آن تاکید ورزیده است تا آنجا که نام بسیاری از پدیده های طبیعی و موجودات زنده در قرآن به کار رفته است. خداوند در قرآن کریم به بسیاری از پدیده های طبیعی سوگند یاد کرده است. معمولا سوگند به چیزهای با ارزش و مهم خورده می شود. برخی آیات در مورد طبیعت این نکته را به انسان تاکید می کند که او صاحب طبیعت نمی باشد. تسخیر طبیعت به معنای کشف قوانین طبیعی و استفاده از آن توسط انسان است لذا رفتار خودسرانه و تخریب طبیعت امری مطرود می باشد. تاکید خداوند در قرآن مبنی بر آیت و نشانه بودن اجزای طبیعت، مسبح بودن آنها، سوگند خداوند به پاره ای از آنها و شاهد بودن زمین در قیامت، احترام به طبیعت را از منظر طبیعت گردها و گردشگران دو چندان می کند. آن چه در مجموع می توان گفت اکوتوریسم قرآنی مفهومی چند بعدی و همه جانبه نگر است که ابعاد مختلف ریختی، فیزیکی، فیزیولوژیکی و فرهنگی را در مقیاس خرد و کلان مورد توجه قرار داده است. لذا به نظر می رسد مشکل اصلی در ناکار آمد بودن اکوتوریسم امروزی در امر آموزش و اجرا، فقدان این بینش کامل و معنوی در طبیعت گردان امروزی است.