بیوگاز یکی از منابع تجدیدپذیر انرژی است که از تجزیه مواد آلی در نتیجه فعالیت باکتریهای بی هوازی تولید می شود. با استفاده از روش هضم بی هوازی، تقریباً ۹۵ درصد از مواد آلی موجود در زایدات فسادپذیر بوسیله باکتریهای بی هوازی تجزیه و در انتها به بیوگاز تبدیل می شوند. نخستین تجربه استفاده از بیوگاز در بمبئی هند در سال ۱۸۵۹ و نخستین تجربه روشنایی خیابان با استفاده از بیوگاز در اکستر انگلستان در سال ۱۸۹۵ بوده است. در قرنهای نوزدهم و بیستم آلمان، ایتالیا، دانمارک و چین دیگر کشورهای پیشگام در استفاده از بیوگاز بودند. در سالهای اخیر توسعه بیوگاز در سراسر اروپا، آمریکا و آسیا مورد توجه قرار گرفته است. در اروپا کشورهای آلمان، سوئیس، ایتالیا، بلژیک، سوئد و دانمارک واحدهای بیوگاز را در مقیاس خانگی و صنعتی به بهره برداری رسانده اند. در بین کشورهای در حال توسعه چین، هند، نپال ویتنام، بنگلادش، تانزانیا، کنیا، اتیوپی، رواندا، اوگاندا، کامبوج، پاکستان و ایران در حال تولید و استفاده از بیوگاز هستند. بیوگاز به دلیل داشتن ارزش حرارتی بالا می تواند بعنوان سوخت مورد استفاده قرار بگیرد و جایگزین مناسبی برای سوختهای فسیلی باشد. همچنین با ساخت و توسعه واحدهای بیوگاز می توان گامی موثر در زمینه بحران عظیم ناشی از زباله ها و کاهش انتشار آلاینده های محیط زیستی برداشت. علاوه بر این در صورت بکارگیری این بخش برای تولید بیوگاز می توان سهم بزرگی از نیاز مناطق روستایی به گاز طبیعی را مرتفع نمود. سیستم دفع پسماندهای روستایی به این صورت است که یا خود روستا بعنوان مرکز دفع بوده و زباله های سایر روستاها نیز به این روستا آورده می شوند یا روستا در مجاورت شهر بوده و پسماندها همراه با زباله های شهری دفع می شوند. از آنجا که در اکثر روستاها نه تنها استفادهای از پسماندها نمی شود بلکه دفع و دفن آنها با صرف هزینه های فراوان انجام می گیرد، لذا احداث واحدهای بیوگاز در این مناطق برای استفاده از پسماندها که مقدار زیادی از آنها را پسماندهای آلی و فسادپذیر تشکیل می دهند دارای اهمیت می باشد.