پایدارترین شکل ملکول های آب، حالت مغناطیسی آن است و آبی که در درون سلول های بدن است مغناطیسی می باشند و غشای سلولی فقط برای آب مغناطیسی ( حالت خطی ) قابل عبور است. این موضوع بدین معنی است که تا آب وارد شده داخل بدن بصورت مغناطیسی درنیاید، قابلیت استفاده نخواهد داشت و استفاده از آب در اشکال مختلف موجب فشار مضاعف به سیستم گوارش و اعضای داخلی بدن جهت تبدیل آب به مغناطیسی خواهد شد. خوشه هایی که دارای چنین شکل مولکولی خطی هستند می توانند به راحتی حرکت دورانی داشته باشند و حرکت کنند. این حرکت دورانی خوشه های مغناطیسی شده، موجب انرژی دار شدن آب و به زبان دیگر احیای آب خواهد شد. این در صورتی است که خوشه های آب معمولی دیگر قدرت چرخش دور خود و انرژی دار بودن را نداشته و در حقیقت مرده هستند. آب مغناطیسی موجب می شود که، آب در سلول راحت تر وارد و خارج شود و املاح راحت تر به سلول می رسد، بنابراین سوخت و ساز بدن بهتر انجام می پذیرد. یکی از تغییراتی که در آب مغناطیسی ایجاد می شود نحوه آرایش بارهای الکتریکی مولکولهای آب می باشد. ز آنجا که به طور طبیعی بین نیروهای خالص مولکولهای آب اختلاف کمی وجود دارد، مولکولهای آب به صورت کاملا تصادفی در کنار یکدیگر قرار دارند. این روند باعث می شود تا مولکولهای آب )شامل کاتیونها و آنیونها( از حالت بینظمی به صورت مرتب درآمده و نوع پیوند اکسیژن ـ هیدروژن از حالت مثلثی به شکل یک خط تغییر کند. در این شرایط هیدروژنهای مثبت دارای نیروی بیشتری شده و در نهایت نیروی منفی خالص مولکول آب به نیروی مثبت خالص آب مغناطیسی تبدیل می شود، در نتیجه بار الکترونیکی مولکول های آب در این شرایط نسبت به آب معمولی متفاوت خواهد بود و ضمن تشکیل مولکولهای کوچکتر از آب باعث افزایش تعداد مولکولهای آب در واحد حجم و همچنین افزایش قدرت حلالیت آب می گردد. اصطلاحا مولکول آب معمولی چپ گرد بوده و به راست گرد مبدل می شود. میدان مغناطیسی چیزی به آب اضافه یا کم نمی کند. نکتة جالب توجه دیگر آنکه با مغناطیسی کردن آب، کاهش کشش سطحی آب، افزایش قدرت حلالیت و کاهش درجه سختی را به همراه دارد که با کاهش سختی، اکسیژن محلول افزایش می یابد