اعمال میدان مغناطیسی بر آب ، آن را به مایعی با اثرات شیمیائی خاص تبدیل می کند، به طوری که خواص فیزیکی آن از جمله وزن مخصوص، کشش سطحی، ویسکوزیته ، قابلیت هدایت الکتریکی و قدرت حلالیت آن تغییر می یابد. مغناطیسی کردن آب بر اساس اصول و محاسبات خاص، باعث بهبود خواص و ترتیب الکتریکی آن می شود و در نتیجه موجب افزایش اثرات حیاتی و فعالیت آب گردیده، ویژگیهای شیمیایی و فیزیکی بسیار مفیدی برای مصرف کننده یعنی انسان ، حیوان و گیاه ایجاد می نماید که این نتایج از سوی بسیاری از دانشمندان و طی تحقیقات و تجارب عدیده تایید شده است و در حال حاضر در بسیاری از کشورهای دنیا نظیر روسیه، آمریکا، ژاپن و انگلستان استفاده می شود. موسسه انرژی سیالات استرالیا در سال ۱۹۹۶ به این موضوع اشاره کرد که تجمع مولکولهای آب مغناطیسی در مقایسه با آب غیرمغناطیسی متفاوت است و از استحکام کمتری برخوردار است و همچنین تجمع مولکولهای دارای یکنواختی بیشتری می باشد که که میدان مغناطیسی برروی پیوندهای هیدروژنی مولکول آب تاثیر می گذارند و برروی برخی از خواص آب مانند کشش سطحی، رسانایی الکتریکی و PH تغییراتی حاصل می شود.
رفتار آب مغناطیسی در حضور میدان مغناطیسی به سه عامل زیر بستگی دارد:
- شار میدان مغناطیسی
- مدت زمانی که تحت تاثیر مغناطیسی قرار دارد ( سرعت جریان آب)
- میزان آبی که در معرض میدان قرار می گیرد.
در آبهای موجود و در دمای محیط، بیش از ۷۰ درصد مولکولهای آب به صورت نامنظم قرار گرفته و بارهای مثبت و منفی آنها در جایگاه طبیعی خود قرار ندارند. در صورتیکه یک جسم دارای قدرت مغناطیسی با یکی از قطب هایش، مثلا قطب مثبت به مولکولهای آب نزدیک شود، قطب منفی مولکولهای آب به منبع مغناطیس نزدیکتر و قطب مثبت مولکولهای آب از آن دور می شوند.  رفتار مغناطیسی آب حلالت یونها را بیشتر می کند و PH آب را نیز افزایش می دهد.