تعداد دندان های شیری در کل بیست عدد است که از شش تا هشت ماهگی شروع به رویش کرده و حداکثر تا سن سه سالگی رویش آنها تکمیل می گردد. افتادن دندان های شیری از سن ۶-۷ سالگی شروع شده و تا سن ۱۲ سالگی کلیه دندان های شیری افتاده و دندان های دائمی جایگزین می گردد. .در بیشتر کودکان، افزایش ترشح بزاق قبل از رویش دندان های شیری رخ می دهد و کودک تمایل خواهد داشت دست و انگشتانش را به داخل دهان ببرد. برخی از کودکان خردسال طی رویش دندان های شیری بی قرار و کج خلق می شوند. رویش دندان سبب بی قراری در طول روز، افزایش در میزان مکیدن و ساییدن لثه ها بر روی هم و احتمالا قدری بی اشتهایی می شود. لازم به ذکر است که رویش دندان شیری سبب افزایش وقوع عفونت نمی شود و هیچ گونه افزایش دمایی را به همراه ندارد، همچنین سبب اسهال، سرفه و اختلال در خواب نمی شود. در یک سوم از کودکان هیچ گونه تغییر رنگ مخاط در محل رویش دندان ها دیده نمی شود.  در یک سوم از کوکان نیز تغییر مشخصی در رنگ مخاط دیده می شود که به صورت هموراژی ( برجستگی یک ناحیه از بافت که به رنگ ارغوانی مایل به آبی شده باشد)، مشاهده می شود که به درمان خاصی نیاز ندارد. التهاب بافت لثه قبل از ظاهر شدن کامل تاج دندان ممکن است یک حالت دردناک گذرا ایجاد کند که طی چند روز فروکش می کند. اگر درد زیاد باشد، استفاده از یک بی حس کننده موضعی غیرمحرک ممکن است به طور موقت ایجاد تسکین کند. والدین می توانند داروی بی حس کننده را ۳-۴ بار در روز بر روی نسج دندان در حال رویش به کار ببرند. در مورد مصرف داروی بی حسی در کودکان باید کاملا احتیاط کرد، زیرا جذب ماده بی حسی از طریق خون سریع است و اگر پماد به غلط استفاده شود، می تواند برای کودک سمی باشد.